اول ماه مه، روز جهانی کارگر، گرامی باد!
اول ماه مه یاد آور روزی است که در آن کارگران شیکاگو در آمریکا جان خود را فدا کردند تا بعد‌ها در سراسر جهان به جای شانزده، چهارده، یا ده ساعت کار روزانه، ۸ ساعت کار کنند.
در جهان امروز و به ویژه در جامعهٔ کنونی ایران، این مسئله بیش از هر زمان دیگر موضوعیت دارد.
کارگران ایران- اعم از یدی و فکری- چنان در بند ابتدایی‌ترین نیازهای اقتصادی گرفتار آمده‌اند که حتا اگر کار شبانه را هم به کار روزانه بیفزایند باز هم از پس نیازهای روزمره‌شان بر نمی‌آیند. آنان به هر زبان به ما می‌گویند اینک بیش از هر زمان دیگر به فراغت نیاز دارند تا بتوانند روزنامه بخوانند، کتاب بخوانند، فیلم ببینند، موسیقی گوش دهند، مسافرت بروند، تفریح کنند، اوقات بیشتری را با اعضای خود بگذرانند و سرانجام از چنان فرصتی برخوردار شوندکه بتوانند فارغ از سرکوب‌های معمول، تشکل‌های مستقل خود را برپا دارند وبا تکیه بر آن‌ها برای خواست‌های انسانیشان مبارزه کنند.
در چنین شرایط طاقت فرسا و اسارت باری، مناسبت اول ماه مه امسال را مغتنم می‌شماریم و ضمن گرامی داشت این روز، همصدا با کارگران سراسر جهان اعلام می‌کنیم که ما به اوقات فراغت نیاز داریم.
کانون نویسندگان ایران
۹ اردیبهشت ۱۳۹۲
