سیمین بهبهانی، بانوی غزل ایران در کُماست

سیمین بهبهانی

که چی؟

که چی؟ که بمانم دویست سال 

به ظلم و تباهی نظر کنم 

که هی همه روزم به شب رسد 

که هی همه شب را سحر کنم 

که هی سحر از پشت شیشه ها 

دهن کجی ی آفتاب را 

ببینم و با نفرتی غلیظ 

نگاه به روزی دگر کنم 

نبرده به لب چای تلخ را 

دوباره کلنجار پیچ و موج 

که قصه ی دیوان بلخ را 

دوباره مرور از خبر کنم 

قفس، همه دنیا  قفس، قفس 

هوای گریزم به سر زند 

دوباره قبا را به تن کشم 

دوباره لچک را به سر کنم 

کجا ؟ به خیابان ناکجا 

میان فساد و جمود و دود 

که در غم هر بود یا نبود 

ز دست ستم شکوه سر کنم 

اگر چه مرا خوانده اید باز 

ولی همه یاران به محنتند 

گذارمشان در بلای سخت 

که چی ؟ که نشاطی دگر کنم 

که چی ؟ که پزشکان خوبتان 

دوباره مرا چاره یی کنند 

خطر کنم و جامه دان به دست 

دوباره هوای سفر کنم 

بیایم و این قلب نو شود 

بیایم و این چشم بی غبار 

بیایم و در جمعتان ز شعر 

دوباره به پا شور و شر کنم 

ولی نه چنان در غبار برف 

فرو شده ام تا برون شوم 

گمان نکنم زین بلای ژرف 

سری به سلامت به در کنم 

رفیق قدیمم، عزیز من 

به خواب زمستان رهام  کن 

مگر به مدارای غفلتی 

روان و تن آسوده تر کنم 

اگر به عصب های خشک من 

نسیم بهاری گذر کند 

به رویش سبز جوانه ها 

بود که تنی بارور کنم

سیمین بهبهانی 

سیمین بهبهانی که از روز گذشته در بیمارستان بستری است به کما رفته و حالش وخیم است.

فریبرز رئیس‌‏دانا مدیر نشر نگاه و ناشر آثار سیمین بهبهانی در گفت‌وگو با ایسنا درباره وضعیت این شاعر گفت: من تا پایان ساعت ملاقات در بیمارستان بودم، حال ایشان خوب نیست، ریه او آب آورده است.
او اضافه کرد: این شاعر الان هم در کمای کامل به سر می‌برد و در سی‌سی‌یو بستری است.
خانواده سیمین بهبهانی تمایل ندارند فعلا درباره وضعیت این شاعر صحبت کنند. 

سیمین خلیلی، معروف به سیمین بهبهانی، در تیر ماه ۱۳۰۶ در تهران به دنیا آمد. او از چهره‌های مطرح شعر و ادب ایران بوده  و به لحاظ سرودن غزل‌هایی با وزن‌های متفاوت و بی‌سابقه، به «نیمای غزل فارسی» مشهور است.

نخستین سروده خانم بهبهانی، وقتی که تنها ۱۴ سال داشت منتشر شد و نخستین کتابش نیز حدود ۶ دهه پیش منتشر گشت.

سیمین بهبهانی در سال ۱۳۴۸ به جمع اعضای شورای شعر و موسیقی رادیو ایران پیوست، شورایی که هوشنگ ابتهاج ، نادر نادرپور ، یدالله رویایی، بیژن جلالی و فریدون مشیری از اعضای آن بودند. وی در سال ۱۳۵۷ نیز به عضویت کانون نویسندگان ایران در آمد.

از میان آثار برجسته سیمین بهبهانی می‌توان به «سه‌تار شکسته»، «جای پا»، «چلچراغ»، «رستاخیز» و «یک دریچه آزادی» اشاره کرد.