سلطان برنج و مدیران دولتی دلال را بهتر بشناسیم (صفحه آخر)
کمبود آب در حوضه آبریز زاینده رود به دلیل خشکسالی و مدیریت‌های جزیزه‌ای و فراموش کردن نگاه و مدیریت یکپارچه بر این حوضه باعث شد تا حلقه محاصره بر این کشت تنگ‌تر شود و روز به روز میزان کشت برنج در استان نسبت به روزهای طلایی خود کاهش یابد و مهم‌ترین دلیل فشار بر کشاورزان برنجکار استان اصفهان باور غلط برخی است که معتقدند در جایی که کمبود آب داریم چه توجیهی برای کشت برنج می‌ماند غافل از اینکه همه آنها دارای حقابه مشخص هستند و در نهایت میزان کشت برنج آنقدر نیست که با تعطیلی آن مشکل آب استان حل شود.
اما متأسفانه مشکل کم‌آبی آنقدر حاد شد که براساس دستورالعمل وزارت جهاد کشاورزی دولت یازدهم کشت برنج در همه نقاط کشور به جز ۲ استان شمالی ممنوع شد و این دستورالعمل نیز به اصفهان آمد و به تصویب رسید و عملاً کشت برنج در استان اصفهان ممنوع شد و در ادامه برای جایگزین آن، کشت جدیدی تعریف خواهد شد.
اما این ممنوعیت باعث شد بسیاری با اینکه در چندین نقطه استان کشت برنج انجام می‌شد در گام اول به یاد برنج لنجان بیفتند، محصولی که به نوعی به دلیل ویژگی‌های کیفی نوعی برند محسوب می‌شود.
همه، استان اصفهان را به برنج لنجانش می‌شناسند. با برنج خوش طعم و عطری که نظیرش را در هیچ جای جهان نمی‌توان یافت. به نظر می‌رسد با این دستورالعمل و مصوبه، باید با برنج لنجان خداحافظی کرد و آن را به موزه‌ای سپرد که پارسال در این روزها در آن منطقه افتتاح شد تا بیانگر و حافظ این میراث فرهنگی ناملموس مردمان لنجان باشد.
محصولی که نامش در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده است و می‌رود که در خاطره‌ها جاودانه شود. مردمان منطقه لنجان چنان متأثر از کاشت این محصول در میان خود و پیشینیانشان هستند که حتی هنرمندان این خطه بر سر ذوق آمده‌اند و شعر زیبایی درباره تلاش مردمان این خطه برای کاشت برنج سروده‌اند:
بیل خود را گرفته‌ام دستم، کفش‌ها را کشیده‌ام از پا، در لجن‌زار سبز شالیزار، می‌روم راه و جان من حال یک نشاط دوباره‌ای دارد، آبیاری چه لذتی دارد، وقت کشت برنج لنجان است، کشت کاری چه لذتی دارد اما مسئولان استان اصفهان مرتبط با این موضوع هم درباره این مصوبه و کشت برنج در استان اصفهان نظراتی دارند.
