جنبش گرسنگان در راه است

با افزایش بی رویه قیمتها و ناتوانی دولت در مهار تورم، تنها راه باقی مانده برای کشور در جهت تامین معیشت حداقلی مردم، سیستم توزیع کالاهای حمایتی یا کوپنی می باشد.

با گذشتن دلار از مرز سه هزار و ششصد تومان، تقریبا هیچ کالایی بدون افزایش قیمت یافت نمی شود. بنابراین این انتظار در افکار عمومی به وجود آمده است که اگر دولت قیمتها را نمی تواند کنترل کند، حداقل کالاهای ضروری را با قیمت دولتی به مردم بدهد، تا گرسنگان راهی برای سیر کردن شکم خود داشته باشند.

هم اکنون کارگرانی که حداقل حقوق یعنی حدود 400 هزار تومان در ماه دریافت می کنند، معلمانی که حقوق 500هزار تومانی دارند و بازنشستگانی که مستمریشان بین 300 تا 500 هزار تومان است، چگونه می توانند با قیمتهای نجومی گوشت، برنج، حبوبات، لبنیات و... شکم خود و فرزندانشان را سیر کنند؟

در مقابل، اگر سیستم کوپنی برقرار شود، از یک سو تنها خانواده هایی که واقعا نیازمند کالاهای حمایتی هستند، زحمت مراجعه و ایستادن در صف تهیه کالا را به خود می دهند و از سوی دیگر منابع محدودی برای تامین حداقل معیشت مردم مورد نیاز است.

به طور نمونه اگر در زمان بالا رفتن شدید قیمت مرغ در تابستان، دولت به جای آنکه منابع خود را صرف توزیع مرغ حمایتی بین مردم می کرد و باعث ایجاد بازار دلالی و واسطه گری نمی شد، می توانست از طریق سهمیه بندی به هر خانواده مقدار معینی مرغ با نرخ حمایتی داده و عملا هم از تشکیل صف های کیلومتری جلوگیری کند و هم جلوی دلالی و حرص زدن برخی افراد را که با ایستادن در صف، مازاد بر نیاز خود مرغ تهیه می کردند و به سوداگری می پرداختند، بگیرد.

این تجربه که در مورد بنزین با کارت سوخت با موفقیت اجرا شد، می تواند به صورت شناور نیز اعمال گردد. یعنی به جای میزان مشخص از هر کالا، هر فرد بتواند میزان معینی از مجموع کالاهای مورد نیاز خود را تهیه کند. به عبارت دیگر، به جای کوپن جداگانه برای هرکالا، بن اعتباری برای کل کالاهای مورد نیاز پیش بینی شود و هر فرد به میزان نیاز خود مجموعه ای از کالاها را انتخاب کند.

این اعتبار می تواند همان یارانه نقدی باشد، به این معنا که هرفرد در هر ماه بتواند مثلا به جای دریافت مبلغ 45 هزار تومان، به همین میزان کالای حمایتی شامل برنج، گوشت، روغن، لبنیات و... را رایگان تهیه کند و یک اثر مثبت آن نیز نقش نسبی این روش در جلوگیری از رشد نقدینگی است.

به نظر می رسد اگر هرچه زودتر فکری به حال معیشت طبقات آسیب پذیر جامعه نشود، احتمال وقوع نارضایتی های گسترده اجتماعی یا جنبش گرسنگان افزایش می یابد.