بعد از این چه...؟!
25ژانویه بود که مصری‌ها با انقلاب خود، فصل مهمی در تاریخشان به‌ثبت رساندند. اما این اقدام کافی نبود. هنوز اعتصاب‌ها، تحصن‌ها و اعتراضات و راه‌بندان‌ها جریان داشت و تا حدود زیادی زندگی را به بن‌بست کشاند و تاثیر منفی خود را بر امنیت و اقتصاد و گردشگری و سرمایه‌گذاری و تقریبا همه‌چیز گذاشت.
30ژانویه اما فصل تازه‌ای رقم خورد که کم‌اهمیت‌تر از فصل قبلی نبود. مساله‌ای که ما را نگران می‌کند اینکه نکند فصل جدید هم ناقص بماند؛ یعنی با تحریک این و آن یا خشونت‌ها که طبیعت بحران فعلی است. بحرانی که روند سیاسی در کشور ما را به کلی تحت‌تاثیر قرار داده است آن‌هم در شرایطی که جامعه دچار شکاف‌های متعدد اید‌ئولوژیک و طبقاتی و حتی طایفه‌ای شده است.
این یک بحران واقعی است که به هیچ وجه نباید از آن غافل باشیم یا اگر به اندازه‌ای که لازم است به آن بها ندهیم در نتیجه، به ناکامی‌های گذشته‌های دور یا نزدیک مبتلا مي‌شویم. مهم‌ترین حاصل این بی‌توجهی‌ها کنارزدن این و آن بوده است. چه قبل از انقلاب 25ژانویه و چه بعد از آن؛ یعنی هیچ چیزی تغییر نکرده و این همان مشکلی است که ما را به اینجا رسانده است.
تنها خواسته ما درس‌گرفتن از گذشته است. باید همه صحنه‌های گذشته را با تمام ابهاماتش مورد مداقه قرار دهیم تا بتوانیم از محاسباتمان این آفت را حذف کنیم. آفتی که در سلطه‌جویی و زیاده‌خواهی و انحصارطلبی نهفته است. جامعه برای همگان است و در عین حال به همگان، به‌رغم رویکردهای متفاوتشان نیازمند است. مساله‌ای که رهبران چه در گذشته و چه در زمان حال به آن توجه نمی‌کنند.
ملت مصر، به‌ویژه طی حوادث اخیر ثابت کرد که مسوولیت‌پذیر است و از دارایی‌های عمومی و نهادهای دولتی، حراست می‌کند و اجازه نمی‌دهد که تظاهرات مسالمت‌آمیزش به خشونت کشیده شود. کما اینکه نیروهای مسلح، نقطه اتکای مهمی برای عبور از بحران‌های اقتصادی و امنیتی و سیاسی کنونی بوده و خواهند بود.
همکاری ملت با این نیروها و حمایت و پشتیبانی از آنها یکی از ویژگی‌های بارز مصر در طول تاریخش بوده است و باید این ویژگی استمرار پیدا کند تا بتوانیم از این مرحله در امنیت عبور کنیم. ما باید بتوانیم این دوسال از شکست را در همه عرصه‌ها جبران کنیم و بتوانیم به همه جهانیان اثبات کنیم که این ملت، شایسته آزادی است.
ما اکنون در آستانه یک شروع تازه هستیم و نیازمند یک کار ملی طاقت‌فرسا. اگر همه تلاش‌ها بر توسعه و سازندگی کشور متمرکز نشود ما در گردونه‌ای از پراکندگی و تشتت‌ها و ناامنی‌ها خواهیم افتاد. اگر نتوانیم اختلافاتمان را حل کنیم و فراتر از طمع‌های شخصی و دیدگاه‌های تنگ حزبی حرکت کنیم به پرتگاه ناشناخته‌ای خواهیم افتاد و اگر نتوانیم حرف‌های همدیگر را به صورتی متمدنانه بشنویم، این کشتی شکسته و همه با هم غرق خواهیم شد. ازاین‌رو نقشه راه آینده‌ای را که می‌خواهیم ترسیم کنیم باید به‌گونه‌ای باشد که همه ملت از اقصی‌نقاط آن گرفته تا همین نزدیکی‌ها، گرد آن جمع شوند و این امر الهام‌بخش ملت‌های دیگر باشد.
امیدی که از رییس‌جمهور جدید داریم اینکه رییس‌جمهور همه مصری‌ها باشد و دولت جدیدش بازتاب‌دهنده خواسته‌های ملت. از کمیته تدوین قانون اساسی می‌خواهیم که به صورت توافقی، قانون جدیدی بنویسد و زمینه را برای انتخابات پارلمانی و ریاست‌جمهوری آینده فراهم کند. در این میان کمیته آشتی ملی، بزرگ‌ترین مسوولیت را بر دوش دارد و باید بتواند بحران فعلی را کنترل و بحران‌های گذشته را به راه‌حلی برساند.
ما بارها گفته‌ایم که حتی از اعضای حزب ملی نظام سابق هم می‌توان در این منظومه سیاسی استفاده کرد. ما از همین‌جا از همه جریان‌های اسلامی می‌خواهیم که مشارکت داشته باشند. از همه می‌خواهیم که به اصل بخشش و آشتی، متعهد باشند... ما دوست داریم که مصر، پاینده باشد.
