به پیش اهل جهان محترم بود آنکس // که داشت از دل و جان احترام آزادی



دوشنبه، اسفند ۱۰، ۱۳۹۴

سکوت در برابر بی‌عدالتی یا پذیرش آن،


دیکتاتوری را قوی‌تر می‌کند!
در شرایطی به سر می‌بریم که نقض حقوق بشر در ایران بیداد می‌کند و هر صدای مخالفی به شدت خاموش می‌شود و هر روز شاهد حکم‌های سنگین‌تری برای آزادی‌خواهان هستیم.
در شرایطی که آزادی بیان و اندیشه حکم کیمیا دارد و هیچ تشکلی امکان ابراز وجود آزادانه ندارد.
در شرایطی که حتی اعتراض‌های صنفی سرکوب می‌شود و حق اعتراض و اعتصاب و تشکل به رسمیت شناخته نمی‌شود ... و این شرایط مربوط به امروز و دیروز نیست.
سی و هفت سال است که حکومت با وعده‌های دروغ، از آرای ما بهره می‌برد تا با خیال راحت‌تر به بی‌عدالتی‌هایش بپردازد و از این راهگذر هر روز دایره را به ما تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌کند و مردم نیز از سر ناچاری و برای این که شرایط بدتر از آن چه هست نشود، به این خفت و خواری تن می‌دهند.

ما نیز با سکوت در برابر بی‌عدالتی یا با پذیرش آن، دیکتاتوری را قوی‌تر می‌کنیم و به تداوم بی‌عدالتی دامن می‌زنیم.
پذیرش ما چه آگاهانه یا ناآگاهانه به ادامه این روند ناعادلانه کمک خواهد کرد و طبیعی است که هیچ مقام مسئولی پاسخ‌گوی اعمال ضد انسانی خود نباشد و حتی دادخواهان را مجرم قلمداد کند و توانایی‌اش در ستم‌گری را به رخ ما بکشد.
حکومتی که بهترین جوان‌های ما را از همان روزها و سال‌های اول حکومت‌اش تا به امروز کُشت و به زندان انداخت و خانواده‌ها را از هستی ساقط کرد و این روند تا به امروز هم چنان ادامه دارد، حکومتی که اقتصاد را به بن بست کشاند و بیکاری و بی‌خانمانی را به ما ارزانی داشت و دارد، حکومتی که هیچ احترامی برای آزادی و عقاید مردم نداشت و ندارد و به آسانی همه حتی خودی‌ها را هر روز از صحنه رقابت خارج می‌کند و هزاران بیداد دیگر که در گوشه و کنار کشورمان در جریان است و با ایجاد ترس و وحشت یا با فریب و نیرنگ، همه ی ما را به سکوت واداشته یا به نابودی کشانده است تا بتواند با خیالی آسوده پایه‌های قدرت‌اش را محکم نگاه دارد و به این روند بی‌عدالتی ادامه دهد.

ما نیروهای دادخواه چه باید بکنیم؟
ما باید به نیروی مستقل و مردمی خود ایمان بیاوریم و اجازه ندهیم خواست‌ها و عقاید ما را نادیده بگیرند، ما باید تلاش کنیم قوی‌تر شویم و خودمان نیز به عقاید خود احترام بگذاریم و بخواهیم که ما را به رسمیت بشناسند، ما باید بر عهد خود برای دادخواهی و همراهی با دادخواهان ایستادگی کنیم و این بی‌عدالتی‌ها را افشا کنیم. ما باید سطح دانش خودمان را ارتقا دهیم تا به راحتی نتوانند ما را به این سو و آن سو بکشانند و فریب‌مان دهند. ما باید پیگیرانه خواسته‌های دادخواهانه‌مان را دنبال کنیم تا شاید بتوانیم نقض حقوق بشر را کاهش دهیم و سهمی هرچند اندک در پیشبرد دادخواهی داشته باشیم. خیلی هم مهم نیست که چند نفر باشیم، مهم این است که گفتار و کردار ما درست و حقیقی و محکم باشد و به بیراهه کشیده نشویم، بالاخره زمان و نیازهای جامعه مسیر درست را به دیگران نیز نشان خواهد داد.

ما، مادران پارک لاله، خواهان آزادی بیان و اندیشه هستیم و به حکم‌های ناعادلانه به شدت اعتراض داریم. حکم‌های زیر، نمونه‌هایی از خروار است که به تازگی محکوم شده یا بلاتکلیف‌اند.

- 18 نفر از خانواده‌ها و افرادی که برای دادخواهی و اعتراض به کشتن و ربودن و زندانی کردن آزادی‌خواهان گردهم می‌آمدند و بدون این که پاسخی بگیرند، به سه ماه زندان و 75 ضربه شلاق محکوم شدند. یکی از این افراد‌ هاشم زینالی است که در اعتراض به وضعیت نامعلوم پسرش سعید معترض بود و دیگری سیمین عیوض زاده که به زندانی کردن پسرش امید علی‌شناس اعتراض داشت. 16 نفر دیگر مدافعان محمدعلی طاهری بودند که به حکم معلم خود اعتراض داشتند.
- محمود صالحی، فعال کارگری، 9 سال زندان؛
- داود رضوی، فعال کارگری، 5 سال زندان؛
- جعفر عظیم زاده، فعال کارگری، 6 سال زندان؛
- عثمان اسماعیلی، فعال کارگری، 1 سال زندان؛
- امیر امیرقلی، فعال دانشجویی سابق، 21 سال زندان؛
- آرش صادقی، فعال دانشجویی سابق، 19 سال زندان؛
- گلرخ ابراهیمی ایرایی، فعال مدنی، 6 سال زندان؛
- بهنام موسیوند، فعال مدنی، 1 سال زندان و دو سال تعلیقی؛
- نوید کامران، فعال مدنی، 1 سال زندان؛
- اسماعیل عبدی، معلم، 6 سال زندان؛
- کیوان کریمی، کارگردان و مستندساز، 1 سال تعزیری و 5 سال تعلیقی؛
- حسین رفیعی، فعال ملی مذهبی، 6 سال زندان؛
- محمد حیدری فرزند جبار، دانشجو و فعال عرب اهوازی، 1 سال زندان؛
- رضا حیدری فرزند خلف، فعال عرب اهوازی، 1 سال زندان؛
- عادل حیدری فرزند جمعه، فعال عرب اهوازی، 1 سال زندان؛
- ابراهیم مددی، رسول بداقی، محمود بهشتی لنگرودی، علیرضا قربانی بلاتکلیف؛
و افراد دیگری که ممکن است از قلم افتاده یا گمنام باشند.

ما خواهان آزادی زندانیان سیاسی هستیم و به زندانی کردن آزادی‌خواهان و تحت فشار گذاشتن آن‌ها برای نوشتن توبه نامه و درخواست عفو که به معنای پذیرش جرم است، به شدت اعتراض داریم. ما به وضعیت بد زندان‌ها، به عدم رسیدگی پزشکی و ناروشن بودن وضعیت سپری کردن حکم که باعث اعتصاب غذای زندانیان می‌شود، اعتراض داریم.
ما خواهان لغو مجازات اعدام هستیم و به اعدام و سنگسار به شدت اعتراض داریم.
ما خواهان محاکمه و مجازات آمران و عاملان جنایت‌های سی و هفت سال گذشته در دادگاهی عادلانه و علنی هستیم و برای رسیدن به چنین شرایطی پیگیرانه تلاش می‌کنیم.

مادران پارک لاله ایران
ششم اسفند 1394