یادداشت شماره ۵۷۱ ـ هوشنگ طالع

لحظه‌ی شیرین عراق‌چی، 
لحظه‌ی دردناک تاریخ ایران

عباس عراق‌چی معاون وزیر امورخارجه اسلامی گفت : « یکی از لحظات شیرین زندگی من هنگام مذاکرات ،‌ لحظه‌ای بود که طرف مقابل در آن سوی میز مذاکرات تسلیم طرح ایران برای بازطراحی رآکتور اراک شد و 

  راکتور قرار شد راکتور اراک باقی بماند و قلب آن بازطراحی شود»

همگان می‌دانند که قلب واکنش‌گر ( رآکتور ) اراک را بتون ریختند ( ببخشید ، بازطراحی‌کردند ) و رآکتور آب سنگین اراک که به دست کارشناسان ایرانی و با شگردشناسی ایرانی ساخته شده بود ، در شیرین‌ترین لحظه‌ی زندگی نوچه‌ی « پهلوان محمد جواد » به دست کارشناسان چینی ، با سرپرستی کارشناسان آمریکایی ، بتون ریزی شد .

در بهار سال 1945 ، ژنرال« آلفرد یودل » به نمایندگی از سوی رایش آلمان ، پیمان تسلیم بدون قید و شرط آلمان در جنگ جهانی دوم را دستینه ( امضا ) کرد . ژنرال آلفرد یودل بر پایه‌ی رای دادگاه « نورنبرگ » که از سوی پیروزمندان جنگ برپا شده بود ،‌ اعدام شد ؛ اما اگر « یودل »  تا امروز زنده بود ، با الگوی‌برداری از دولت‌مردان دولتِ یازدهم که شکست را پیروزی جلوه می‌دهند و برای بزرگ نشا‌ن دادن این شکست ( ببخشید ، پیروزی ) ، فرمانِ برپایی مراسم جشن و شادی و نواختن « ساز و ضرب » صادر می‌کنند و کارناوال به « سبک ریو » به راه می‌اندازند ، اعلام می‌کرد :

 « شیرین‌ترین لحظه‌ی زندگی من ،‌ لحظه‌ای بود که طرف مقابل در آن سوی میز مذاکرات ، تسلیم طرح رایش آلمان شد و قرار شد آلمان بلاقید و شرط تسلیم گردد » .

ژنرال یودل ، برای ثبت این پیروزی در تاریخ ، فرمان می‌داد تا به نام پیشوای‌کبیر و بنیان‌گذار رایش سوم ، در حالی که هر بخش از کشور را « قلدر »ی اشغال کرده بود ، مردم باقی‌مانده‌ی‌آلمان ، از زن و مرد و کودک ، با همه‌ی افزار و آلات      «‌ طرب » به خیابان‌ها بریزند و هفت شبان‌‌وروز ، با « ‌دست‌افشانی و پای‌کوبی » هم‌راه با کارناوال‌چیانِ « جان به در برده‌ از جنگ » در شهرهای کلن ، مونیخ ، ماینس ، برلین و هامبورگ و ... ، ‌این پیروزی بزرگ را جشن بگیرند .

سه‌شنبه 13 دی‌ماه 1394 ـ هوشنگ طالع