کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران ــ وین:
اول ماه مه، روز تجلی همبستگی کارگران و زحمتکشان
بار دیگر کارگران سراسر دنیا روز جهانی همبستگی طبقانی و مبارزاتی خود را در شرایطی برگزار می کنند که بحران فراگیر اقتصادی و سیاسی، جهان سرمایه داری را در برگرفته است . این اوضاع بحرانی چه در کشورهای متروپل و چه در کشورهای پیرامونی اوضاع و تحرکات سیاسی متفاوتی را موجب گشته است. از جانب امپریالیست ها ، جنگ افروزی و انواع توطئه ها ، و از جانب توده ها و کارگران مقاومت هر چه بیشتر و مبارزه های بسیاری را دامن زده است . اردوی کار و سرمایه هر چه بیشتر رودررو قرار گرفته اند ، اعتصابات و اعتراضات سال گذشته در اروپا نظیر : یونان ، فرانسه ، اسپانیا و اخیرا” انگلستان بیانگر این واقعیت اند.هم اکنون و به دنبال خیزش توده ها ، کارگران و زحمتکشان در خاور میاونه و شمال آفریقا، تلاش های دولت های سرمایه داری بزرگ در به انحراف کشاندن و کنترل مبارزات آزادیخواهانه آنان را شاهدیم .
در کشور ما نیز وضعیت زیستی و اجتماعی کارگران ، مزد بگیران و زحمتکشان به دلیل تعرض همه جانبه به حقوق بنیادین کارگران و توده ها و پایمال کردن هر گونه آزادیهای سیاسی و اجتماعی و حتی فردی، بعلت حاکمیت استبدادی جمهوری اسلامی بمراتب اسفناک تر شده است . در سال گذشته باز هم بر دامنه یورش حکومت و کارفرمایان به سطح زندگی و حقوق کارگران افزوده شد، دولت سرکوبگر احمدی نژاد و مجلس ارتجاعی با تصویب قوانین، لوایح و مقررات جدید و طرح ریاکارانه یارانه ها به سطح معیشت کارگران و زحمتکشان یورش بیشتری آورده اند ، و به سوء استفاده از ارتش بیکاران پرداختند تا روابط ظالمانه میان کارگر و کارفرما را تداوم بخشند . سیاست ضد مردمی سالیان دراز حکومت اسلامی موجب افزایش بیکاری ، سلب امنیت شغلی ، افزایش قراردادهای موقت کار، گشترش سلطه شرکتهای پیمانکاری ، کاهش خدمات درمانی و بهداشتی، افزایش ساعات کار، گسترش کار کودکان و زنان خیابانی شده است و به طور خلاصه گرانی ، فقر و فلاکت فزاینده ای را برای کارگران و زحمتکشان به همراه داشته است .
سال گذشته توده های به جان آمده اعتراضات و تظاهرات خیابانی خود را ادامه دادند و تنها از 25 بهمن تا 25 اسفند علیرغم سرکوبهای شدید و همه جانبه حکومت اسلامی، پنج بار به مناسبتهای مختلف به تظاهرات پرداختند و شعارهای رادیکال در نفی رژیم و ولایتش سر دادند .جنبش های دانشجویی و زنان نیز فعال بوده اند. کارگران و مزدبگیران نیز با صدها حرکات اعتراضی ، تظاهرات ، تحصن و راهپیمایی در سراسر کشور اعتراض خودر ا به وضعیت موجود نشان دادند . آنان علیرغم سرکوب اعتراضاتشان و زندانی شدن فعالین کارگری نظیر منصور اسانلو ، ایرج مددی ، علیرضا شهابی و دیگران به مقاومت و مقابله خود تدوام بخشیدند تنها در فروردین سال جدید اجتماع اعتراضی کارگران کشت و صنعت و کارگران برق تهران در مقابل مجلس ، تجمع اعتراضی کارگران پالایشگاه آبادان ، اعتراضات صنفی کارگران برق کرمانشاه ، راهپیمایی کارگران و کارمندان مخابرات راه دور شیراز و اعتصاب ده هزارنفری کارگران مجتمع پتروشیمی اهواز با درخواست قرارداد مستقیم و افزایش دستمزد به مدت ده روز نمونه های بارز آنند .
مهمترین خواست های کارگران عمدتا” صنفی است، خواست هایی چون: پرداخت حقوق معوقه – که بخشا” تا یکسال و بیشتر نیز پرداخت نشده – ، افزایش دستمزد، لغو قرار داد موقت، خدمات اجتماعی و بیمه و حق داشتن تشکل مستقل و آزاد کارگری را شامل میشوند.
در سال گذشته حق داشتن تشکل مستقل کارگری و بویژه سندیکایی، ضرورت، نقش و اهمیت آن در بعد بسیار وسیع و فراگیر برای کارگران و مزد بگیران بسیار مطرح بوده است و در این رابطه با تلاشهای فداکارانه گامهایی نیز به جلو برداشته اند . با این حال، علیرغم آمادگی ذهنی و افزایش آگاهی و خود اتکایی کارگران برای سازمان یابی و افزایش دامنه فعالیت آنها و با وجود افزایش حمایت و همبستگی اتحادیه های کارگری بین المللی از آنان ، جنبش احیاء و یا ایجاد سندیکاها و یا اساسا” تشکل یابی مستقل هنوز با دشواریها و موانع جدی روبرو است . اصلی ترین مانع همانا نبود شرایط دمکراتیک است که علت اصلی آن نیز وجود حاکمیت جمهوری اسلامی و اعمال سیاست های سرکوبگرانه و ضد کارگری آن است. برداشتن این مانع نیازمند همبستگی و اتحاد جنبش های کارکران و زحمتکشان، زنان و دانشجویی و همچنین نیازمند همبستگی و حمایت احزاب و سازمانها ی کارگری با دیگر سازمان ها و نهادهای اجتماعی، مدنی و دمکراتیک دیگر جنبش های احتماعی است .
زنده باد همبستگی طبقاتی و مبارزاتی کارگران !
زندانی سیاسی آزاد باید گردد !
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی!
کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران – وین
5 اردیبهشت 1390
