عشقِ افراطی

مسعود عطائی

عشقِ افراطی

مادر!    بیا   ببین پسرت در دیار غرب

از دست سرنوشت ِ سیاهش چه می کشد

از عشق پاک و بی حدِ   تو وقت کودکی

درمانده،مانده،خسته، براهش چه می کشد

 بی وصف و مرز بودعشق تو امّا نگفتی ام''

صدها خطر نهان  به کمینم  نشسته است

هرگز مکن شتاب در این سنگلاخ عمر

آنجا رسی که راهِ پس و پیش بسته است ''

مادر ! نگفتی ام ''  پسرم پیر می شوی

افسرده خاطر از همه ی ناتوانی ات

هیچت دگر بجای نمانَد در این جهان

جز      کوله بار  خاطره های جوانیت ''

از مرگ و نیستی تو نگفتی سخن به من

یا اینکه    زندگانی ِ ما جاودانه نیست

نشنیدم هرگز از تو   ز   بیماری و بلا

نشنیدم هرگز از تو، وفا در زمانه نیست

با اینهمه    محبت افراطی ات     بدان

یکرنگ و بی ریا چو تو در این جهان نبود

خورشید ِ روح و نور  تو شد   رهنمای من

با من  کسی در این دیار چو تو مهربان نبود .

مسعود عطائی
۲۰ ژانویه ۲۰۱۵