جز فریاد چه از دستمان برمی‌آید
برای این کابوس، پایانی نیست انگار! سوریه همچون بسیاری از کشورهای درگیر جنگ جهان، این روزها به قتلگاه بی‌گناه‌ترین مخلوقات خدا بدل شده است و ما جز فریادی از سر درد چه‌کاری از دستمان برمی‌آید؟ در خبرها آمده که شمار قربانیان عملیات انتحاری علیه اتوبوس‌های حامل اهالی شیعه فوعه و کفریا که طبق توافق با شورشیان سوری قرار بود به حلب منتقل شوند، به بیش از ۱٢۰ نفر رسیده و دردناک اینکه بخش عمده‌ای از این کشته‌ها، زنان و کودکان بوده‌اند.
شاید در نگاهی ساده و گذرا، حمله به اتوبوس‌های حامل کودکان و زنان، یک شیوه مبارزه در جنگ به حساب بیاید و عاملان این جنایت بخواهند با چنین بهانه‌هایی رفتار خود را توجیه کنند، اما این کثیف‌ترین نوع و شیوه جنایت علیه بشریت است و اگر بنی‌بشری از شنیدن خبر آن دق کند، نباید به او خرده گرفت.
ما ایرانی‌ها واقعیت تلخ جنگ را به‌خوبی می‌شناسیم و با آن آشناییم. جنگی به ما تحمیل شد و فرزندان این کشور را از ما گرفت که هنوز که هنوز است، تاریخ از آن سخن می‌گوید. بنابراین ما همدردیم با آنچه این روزها بر سر ملت سوریه و خصوصا کودکان و نوباوگان آن می‌آید.
درست است که اهل سیاست نیستیم و نمی‌توانیم در وادی آن سخن بگوییم، اما مگر این بچه‌ها، اهل سیاست بوده‌اند که این‌طور در اتوبوسی که برای نجاتشان آمده بود، سوختند و خاکستر شدند؟ آنها چه گناهی داشتند؟ دستان بی‌گناه کدام‌یک از این کودکان کشته‌شده در فوعه و کفریا، در کار خریدوفروش سلاح بود؟ کدامشان می‌توانست برای دشمنانش، خطری ایجاد کند؟
کثیف‌ترین شیوه جنگ در جهان زمانی به وقوع می‌پیوندد که کودکان بی‌گناه، اصلی‌ترین قربانیان تجارت تسلیحات می‌شوند و شاید به‌همین‌خاطر باشد که پیداکردن آتش‌افروز این جنگ‌ها کار بسیار پیچیده‌ای است. چه بسیار کشورهای آرام و زیبایی که با ساخت و فروش اسلحه روزگار می‌گذرانند و بی‌خبرند که تولیدات نظامی‌شان چطور می‌تواند کیلومترها آن‌طرف‌تر، جان کودکان را بگیرد و آنها را شمع‌های خاموش میدان‌های جنگ کند؟
هر جنگی که در دنیا به وقوع می‌پیوندد، کودکان، آسیب‌پذیرترین بخش آن هستند؛ چراکه در هر ساختاری، ظلم، پیش از همه متوجه بچه‌هاست. در زندگی اجتماعی امروز، بچه‌ها تنبیه می‌شوند، وادار می‌شوند در خیابان‌ها کار و گدایی کنند و در مقیاسی وخیم‌تر، به اولین قربانیان هر جنگی بدل شوند.
درحالی‌که وظیفه همه انسان‌ها، حمایت و نگهداری از کودکان و تأمین آینده آنهاست، هرروز به تعداد قربانیان کم‌سن‌وسال جنگ‌افروزی‌های جهان افزوده می‌شود و انعکاس صدای وااسفای ما شاید از دل همین رسانه‌ها به گوش جهان برسد و اندکی به این کشتارِ بی‌رحمانه، مجال صلح و آشتی دهد تا نسل بعد، بی‌خاطره مرگ و خشونت و خون، ببالد و جهانی دیگر و آرام‌تر بسازد.
رضا فیاضی / شرق
