چند توصیه 

عشق است که می ماند

عشق ورزیدن را در زندگی فراموش نکنید. عشق است که می ماند و دیگر هیچ. 

حرص نخورید. همانطور که از خوردن غذای مانده و فاسد پرهیز می­کنید از جذب کردن حرف­های مفت پرهیز کنید. نگذارید حرف­هایی که به نظرتان صحیح نمی­آید، ذهن­تان را خراب کند و باعث شود که دچار ناراحتی فکری شوید.

اگر دلخورید بیان کنید. اگر می­ترسید ترس­تان را به زبان بیاورید. اگر عصبانی هستید عصبانیت­تان را نشان دهید.
 مفاهیمی مثل خویشتن­داری و سکوت و بردباری را بگذارید کنار. این­ها ارزش­هایی ست که حکومت­های دیکتاتوری تبلیغ می­کنند که بتوانند فرد را از همان آغاز، در خانواده سرکوب کنند و یک مشت آدم ترسو تحویل جامعه دهند. ناراحتی­ها را باید ابراز کرد و گرنه بعدها می شود کابوس. می شود تیک عصبی. تنگی­نفس. خارشِ­تن. می شود دسیسه­چینی و بهانه­جویی. ناخن و لب جویدن و تند تند پاها را تکان دادن.

نگذارید کسی اعتماد به نفس شما را با نگاه. با لبخند معنی­دار. با کنایه و طعنه.خدشه دار کند

از گذشته­ فرار نکنید و آن را بپذیرید. با خود مهربان باشید و اشتباهات و غفلت­ها را به خودتان ببخشید. در نقش قربانی قرار گرفتن، برای بعضی می­شود همه­ی محتوای زندگی شان. سالها در عزای خود می­نشینند و هیچ چیز هم تغییر نمی­کند. از گذشته فرار نکنید و در سوگ روزهای خوب از دست رفته ننشینید. هیچ زمانی جذاب­تر از زمان حال نیست.

از خودتان به اندازه­ی توانایی­تان انتظار داشته باشید. سعی کنید حد توانایی­تان را بشناسید. بیشتر ما حد توانایی خود را نمی­شناسیم و به همین خاطر همیشه از حد توانایی خود فراتر می­رویم. ممکن است در کاری موفق شویم اما چون از توان خود بیشتر مایه گذاشته­ایم، زود دچار خستگی و دلزدگی می­شویم.

سعی نکنید دختر و پسر خوب برای پدر و مادر، خواهر خوب، برادر خوب، عروس خوب، داماد خوب، پدر خوب، مادر خوب باشید. این خیلی خوب بودن­ها عاقبت، کار دست آدم می­دهد. آدم گاهی می­رود توی نقش­هایی که نقش واقعی­اش نیستند و از من واقعی­اش خیلی فاصله گرفته­ اند.
بهتر است دیگران شما را نپسندند تا اینکه هر روز به جای خود در آینه چهره­ی کسی را ببینید که از شما سوال می­کند:
راستی تو کیستی؟ 

سعی کنید به خودتان ایمان بیاورید. با خودتان صلح کنید. خودتان را دوست داشته باشید. چهره­تان را، اندام­تان را. صلح کردن با خود آغاز زندگی­ست. هیچ زمانی برای عذرخواهی از دوستانی که از شما رنجیده اند، دیر نیست.