شعری از منیر طه برای اجلاس هامبورگ (اول سپتامبر ۲۰۱۲ )

بنگر سواران را

وقتی بهارستان ، سرود افشان

به شوق و شور می‌جوشید ،

وقتی‌که تابستان شراب خانگی را

از لبِ خورشید می‌نوشید،

وقتی که پیر احمدآبادی

عصای آهنین برداشت

کفش آهنین پوشید،

من هم به همراهش به راه افتادم و رفتم

سر را به توفان دل به دریا دادم و رفتم

وقتی که دستِ سرزمینم را

گرفت و گفت بر پا خیز ،

دیگر نیارم دیدنت از خون دل لبریز‌ ،

قد راست کن با اهرمن بستیز ،

تن را رها کن از دهان گرگ دندان تیز ،

دستی که می افشاند دستی پرکرامت بود

پایی که می‌افشرد پای استقامت بود

من هم به همراه همین دست و همین پا راه می رفتم

چون من هزاران ها هزاران ها در این ره راه می‌رفتند

پا بپا همراه می‌رفتند

با اینهمه برخاستن ، افتادن و راندن

آسودن از دندان گرگ و در دهان اژدها ماندن

با اینهمه ،

بنگر ستیغ کوه را ، بنگر سواران را ، خروشِ رودباران را

که چون بر توسنِ دل نا شکیبا پای می‌کوبند

چون خاشاک و خس را از ره رهوار می‌روبند

بنگر سواران را

ونکوور ، ٣۰ تیر ۱٣٨۵ ـ ۲۱ جولای ۲۰۰۶