پیشنهاد اینجانب به حدود ۵ تا ۶ میلیون ایرانیان خارج از کشور آن است که درآغاز گردهمائی‌های بزرگ خود، پس از برخاستن و هم خوانی سرود «ای ایران»، به تقاضای زیر که می‌تواند از طریق بلندگوی جلسه انجام پذیرد، صمیمانه پاسخ دهند: «از شما دعوت می‌شود به افتخار کلیه زندانیان سیاسی ایران بپا خاسته و یک دقیقه کف بزنید»
هموطنان عزیز:
زندانیان سیاسی، شجاعانی هستند که به سبب مبارزات مسالمت‌آمیزشان با حکومت‌های ظالم و جابر، در دادگاه‌های فرمایشی، بر مبنای قوانینی تبعیض‌آمیز و بدون دسترسی به دفاع آزاد و شرافتمندانه، به تحمل حبس و برخی اوقات به شکنجه‌های جسمی و روحی و حتی اعدام محکوم می‌شوند. گاهی اوقات حکام ظالم حتی زحمت بر پایی دادگاه‌های فرمایشی را هم به خود نمی‌دهند. زندانیان سیاسی در ایران کنونی، نمونه بارز این نوع زندانیان هستند. در این مقاله، آنان که به روش‌های خشونت‌آمیز و مسلحانه متوسل می‌شوند، موردنظر نیستند.
گاهی زندانیان سیاسی که از همه نوع حقوق انسانی محروم گشته‌اند، مجبورند برای درخواستی کوچک و به عنوان آخرین چاره، به اعتصاب غذا روی آورند تا فریادشان را با آخرین رمق باقی مانده به گوش حکام جابر و سبکباران خارج از زندان برسانند: «شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل - کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها». اعتصاب غذای فعال حقوق بشر، شیرزن نرگس محمدی برای اجازه تماس تلفنی با دو طفل خردسالش نمونه بارز قساوت قلب حکام کنونی ایران است که قلم از شرح ستم بر این مادر شرم دارد.
در اینجا سئوال اساسی این است که وظیفه ما ایرانیان خارج از زندان و به خصوص ایرانیان خارج از کشور در مقابل زندانیان سیاسی ایران چیست؟
بنظر اینجانب، در حال حاضر وظیفه کلی ایرانیان خارج از کشور، تغییر طرز تلقی و برخورد با موضوع زندانیان سیاسی ایران است. ما باید فضای روانی و اجتماعی ایرانیان خارج از کشور در رابطه با زندانیان سیاسی ایران را از فراموشی، بی‌تفاوتی و منفی‌گری به جوّی مثبت، متعهد و هیجان انگیز تغییر دهیم. ما باید از نگاه کردن به زندانیان سیاسی به عنوان افرادی در بند، شکسته و نحیف اجتناب نموده، آن‌ها را مستمراً به عنوان قهرمانان ملت ایران به دنیا بشناسانیم و بدینگونه عملا در جهت حمایت از ایشان قدم برداریم. در این زمینه، پیشنهاد اینجانب به حدود ۵ تا ۶ میلیون ایرانیان خارج از کشور آن است که درآغاز گردهمائی‌های بزرگ خود، پس از برخاستن و هم‌خوانی سرود «ای ایران»، به تقاضای زیر که می‌تواند از طریق بلندگوی جلسه انجام پذیرد، صمیمانه پاسخ دهند:
«از شما دعوت می‌شود به افتخار کلیه زندانیان سیاسی ایران بپا خاسته و یک دقیقه کف بزنید»
ما برای زندانیان سیاسی ایران به مانند احترام برای درگذشتگان، یک دقیقه سکوت نمی‌کنیم بلکه با یک دقیقه کف زدن همراه با هلهله و شادی و هورا کشیدن، به دنیا نشان می‌دهیم که ما به مبارزه مسالمت‌آمیز زندانیان سیاسی ایران افتخار می‌کنیم و مقاومت آن‌ها در ما احساس شعف و غرور به وجود می‌آورد. از آنجا که این کف زدن گروهی بدون شعار دادن و یا دشنام دادن است، هیچگونه خطر سیاسی برای ایرانیان خارج از کشور و بستگان آن‌ها در داخل کشور ایجاد نمی‌کند.
تصور بفرمائید که اگر ایرانیان مقیم کشورهای آمریکا، اروپا، کانادا، ترکیه، روسیه، استرالیا، مالزی، ژاپن، کشورهای عربی منطقه خلیج فارس و سایر کشور‌ها در آغاز گردهمائی‌های بزرگ خود (نظیر جشن نوروز، جشن مهرگان، کریسمس، جلسات سیاسی، سخنرانی‌های اجتماعی، کنسرت‌های هنری و ادبی و غیره) با یک دقیقه کف زدن از زندانیان سیاسی ایران تجلیل کنند، چه پی‌آمدی خواهد داشت؟ بنظر اینجانب، تجلیلی این چنین از زندانیان سیاسی ایران، سه پیام روشن زیر را در بر خواهد داشت:
پیام اول به زندانیان سیاسی ایران است که هموطنانتان شما را فراموش نکرده‌اند، از راه دور به شما درود می‌فرستند و رنج شما را ارج می‌نهند.
پیام دوم به حکام ظالم و ستمگر ایران است که با پنهان شدن در پس قوانین کهنه و ضد آزادی و حقوق بشر، توسل به زور از طریق سپاهیان جهل، بسیجیان شستشوی مغزی شده و مامورین امنیتی متجاوز و بدون عاطفه و نهایتا قوه قضائیه فاسد و بیدادگر نمی‌توان فرزندان آگاه، هوشمند و مسالمت جوی ایران زمین را به بند کشید. از اینرو، آسان‌ترین راه برای این حکام، آزاد کردن زندانیان سیاسی ایران است.
پیام سوم به دولت‌ها و موسسات کشورهای میزبان است که ایرانیان مقیم کشور آن‌ها خواستار آزادی زندانیان سیاسی هموطن‌شان در ایران هستند و از کوشش دولت‌ها و موسسات کشورهای میزبان در این زمینه قدردانی می‌کنند.
آرزوی قلبی من این است که حمایت از زندانیان سیاسی ایران از طریق کف زدن به افتخار ایشان در ابتدای جلسات بزرگ ایرانیان، به یک رسم و سنت ایرانی تبدیل گردد تا نه فقط حکام کنونی جمهوری اسلامی، بلکه حکام ایران در دهه‌ها و قرنهای آتی بدانند که اگر چه ایرانیان دارای نقطه نظرهای متفاوت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و مذهبی هستند ولی همگی در این یک نکته متفق القولند که هیچ فرزند ایران زمین که بطور مسالمت‌آمیز از حقوق انسانی خود دفاع می‌کند را نمی‌توان به اتهامات واهی به زندان افکند و هر حکومتی که زندان سیاسی برپا کند، با خروش همه ایرانیان مواجه خواهد شد.
پاینده ایران، سرفراز ایرانیان
هموطن بی‌نام و نشان
تیر ماه ۱۳۹۵
برگرفته از ایران امروز
