به پیش اهل جهان محترم بود آنکس // که داشت از دل و جان احترام آزادی



سه‌شنبه، آذر ۱۵، ۱۳۹۰

منصور بیات زاده، محمود راسخ، محمود رفیع، مجید زربخش، خسرو شاکری،
داوود غلام آزاد، فریدون منتقمی، سعید میرهادی، پرویز نعمان، بهمن نیرومند
اطلاعیه دبیران پیشین کنفدراسیون جهانی
در پاسخ به یک افتــرا
اخیراً آقای محمد برقعی، یکی از فعالان سیاسی-مذهبی در واشنگتن دی سی (ایالات متحده ی آمریکا)، طی مقاله ای منتشره در پاره ای از رسانه های اینترنتی[1] تحت عنوان «توده ای های جدید» در باره ی عناصر اپوزیسیون کنونی و رابطه ی آنان با
 دول غربی اظهار نظر کرده است و از جمله گفته است که: « کنفدراسیون [جهانی] دانشجویی[-ان و محصلین ایرانی، CISNU] با آن همه فعالیت وسیعش به ندرت از کشوری کمک گرفت.»
ما امضاکنندگان زیر، دبیران پیشین کنفدراسیون جهانی، اظهار نظر این فعال سیاسی مقیم ایالات متحده ی آمریکا را تهمتی ناروا و افترایی بزرگ علیه تاریخ مبارزات دموکراتیک کنفدراسیون جهانی ونیز توهین عظیمی به هزاران دانشجوی عضو کنفدراسیون دانسته، آن را سخت تقبیح می کنیم. به شهادت اسناد منتشره و کتب تحقیقی در باره ی کنفدراسیون جهانی، اسناد و مدارک موجود علیه کنفدراسیون جهانی در بایگانی های دول غربی، و نیز خاطره ی جمعی کسانی که آن دوره را به یاد دارند، کنفدراسیون جهانی تنها سازمان براستی دموکراتیک تاریخ معاصر ایران برای مبارزات وسیع خود علیه استبداد پهلوی به منظور دفاع از زندانیان سیاسی، محکومان به اعدام، علیه دادگاه های فرمایشی، و بخاطر استقرار آزادی و دموکراسی در کشور از هر جهت تنها به توان اعضای خود و نیز نیروهای مدنی کشورهای محل اقامت اعضا تکیه می کرد و هیچگاه – تکرار می کنیم هیچگاه – از هیچ دولتی، چه غربی و جز آن، کمکی نگرفت. به وارونه، کشورهای غربی محل اقامت اعضای کنفدراسیون که از حامیان استبداد پهلوی بودند از همه ی امکانات قانونی و فراقانونی سود می جستند تا فعالیت های کنفدراسیون جهانی برای استقرار حقوق بشر در ایران را، اگرنه کاملاً تعطیل، که دستکم محدود سازند. برخلاف امروز، تمام رسانه های دولتی و ارتجاعی از پخش اخبار کوشش های کنفدراسیون برای استقرار حقوق بشر در میهن ما جلومی گرفتند، تا مبادا به مناسبات اقتصادی شان در ایران لطمه ای وارد آید، حتی پس از نزدیک به دوهفته اعتصاب غذای دانشجویان علیه اعدام های جمعی فعالان سیاسی که در بیدادگاه های رژیم پیشن محکوم شده بودند. تنها موردی که کنفدراسیون جهانی، به دنبال فداکاری های بسیار – اعتصاب غذا، تظاهرات، و تماس با مطبوعات، احزاب و گروه ها و نیز وکلای مترقی، موفق شد از مقامی رسمی در دنیا کمک بگیرد مورد دبیرکل سازمان ملل متحد آقای اوتانت در سال ۱۹۶۵بود. فشارهای وارده به آقای اوتانت تحت هدایت هیئت دبیران وقت آقای اوتانت را واداشت تا از شاه بخواهد که احکام فرمایشی اعدامِ دادگاه های نظامی را متوقف سازد. این موفقیت بزرگ – که تاریخ سازمان ملل متحد و نیز جنبش جهانی دانشجویی پیشینه ای نداشت – برای کنفدراسیون جهانی سرآغازی بود در جهت گسترش کوشش های بعدی خود به منظور دفاع از محبوسان و محکومان به اعدام در زندان بزرگ ایران.
با توجه به این تاریخچه، ما دستجمعی این افترای برزگ علیه کنفدراسیون جهانی را تهمتی نابخشودنی علیه نسل های مختلف عضو در کنفدراسیون جهانی می دانیم و از همه ی ایرانیان شریف می خواهیم آن را محکوم کنند.

دبیران پیشین کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایران (اتحادیه ی ملی)، شانزدهم آذر۱۳۹۰

منصور بیات زاده، محمود راسخ، محمود رفیع، مجید زربخش، خسرو شاکری، داوود غلام آزاد، فریدون منتقمی، سعید میرهادی، پرویز نعمان، بهمن نیرومند.


[1] از جمله منتشره در :


http://www.newsecularism.com/2011/12/02.Friday/120211.Mohammad-Borghei-New-Tudeies.htm

ارسال شده توسط در