مجله ی اشپیگل، منتشر کرد:

گزارشی در مورد گلشیفته فراهانی با عنوان «تاپ لس»

گلشیفته  در راه جهانی شدن گام بر می دارد

مجله ی اشپیگل  گزارشی در مورد گلشیفته ی فراهانی با عنوان «تاپ لس» منتشر کرده است. در بالای صفحه٬ عکس زیبایی از گلشیفته در حالی که روبنده ی افغانی در دست دارد دیده می شود. اشپیگل از گلشیفته به عنوان هنرپیشه ای که در راه جهانی شدن گام بر می دارد یاد می کند. او تنها در یک کشور اجازه ی کار ندارد: میهن اش ایران.
اشپیگل معتقد است هر کاری که گلشیفته انجام می دهد می تواند سیاسی شود: هر چه می گوید٬ هر چه بازی می کند٬ با این آری٬ با آن نه٬ با روسری یا بدون روسری.
تندروهای تهران حتی می توانند انتخاب کافه ی هتل Amour پاریس را برای مصاحبه با اشپیگل تحریک کننده بدانند. این هتل پیش تر ها فاحشه خانه بوده است.

اشپیگل از آزادی گلشیفته می نویسد؛ گلشیفته ی ۳۰ ساله ای که مشهورترین هنرپیشه کشورش است و در غرب با فیلمی که با لئوناردو دی کاپریو بازی کرده شناخته شده است.
او چهار سال است که در تبعید٬ در پاریس٬ چند خیابان دورتر از هتل «اَمور» زندگی می کند. فراهانی مشتری دائم اینجاست.

گلشیفته فراهانی به اشپیگل می گوید نمی خواهد یک چهره ی سیاسی باشد. او به اشپیگل از بازجویی خودش توسط دستگاه امنیتی در تهران می گوید؛ از پیشنهاد بازی در فیلمی که باعث دردسر برای وزارت امور خارجه ی امریکا شد...

گلشیفته٬ بر خلاف هنرپیشه های زن آلمانی و امریکایی از حمایت از حیوانات یا یوگا سخن نمی گوید. او به انگلیسی سلیس و شیوا٬ با شور و اشتیاق بسیار٬ مانند یک حامی حقوق بشر که چیزی برای از دست دادن ندارد سخن می گوید.
او اکنون تنها به لحاظ شغلی و به عنوان بخشی از البسه فیلم در مقابل دوربین روسری به سر می کند. مثل فیلم «سنگ صبور» که این روزها در سینماهای آلمان در حال پخش است.
ماجرای فیلم در افغانستان اتفاق می افتد. اشپیگل در ادامه٬ به داستان فیلم می پردازد و از عتیق رحیمی کارگردان فیلم و نویسنده ی داستان که در کابل به دنیا آمده و در پاریس زندگی می کند می نویسد.
کتاب او در سال ۲۰۰۸ مهم ترین جایزه ی ادبی فرانسه یعنی جایزه ی گنکور را ازآن خود کرده است.

اشپیگل آن گاه به سرکشی های گلشیفته اشاره می کند؛ به این که در سن ۱۶ سالگی موهایش را کوتاه می کرد و لباس پسرانه می پوشید تا بتواند در خیابان های تهران دوچرخه سواری کند.