«سوچی» رهبر رسمي اپوزیسیون شد
آنگ سان‌سوچی مجدداً و به اتفاق آرای ١٢٠عضو کمیته مرکزی حزب "اتحاد ملی برای دمکراسی" به رهبری این حزب انتخاب گردید. ٨٥٠ نماینده این حزب برای نخستین بار در تاریخ موجودیت این حزب به مدت سه روز گردهم آمدند.
آنگ‌سان‌سوچی، یک‌بار در اواخر دهه 80 میلادی، به اصرار مردم کشورش و به اعتبار خوشنامی پدرش، به برمه بازگشت و رهبر اپوزیسیون شد. راهی صعب که در مجموع 10 سال از زندگی‌اش را در حبس خانگی به باد داد. در سال‌های اخیر اما ورق برگشته و شاید سوچی بتواند رویای پدرش را محقق کند. او در نشست دیروز حزب «اتحاد برای دموکراسی» بار دیگر به عنوان رهبر اپوزیسیون برمه انتخاب شد و برای ریاست‌جمهوری کشور نیز خیز برداشته است.
پدر سوچی در سال 1947، بنیانگذار ارتش نوین برمه و از مذاکره‌کنندگان استقلال برمه از انگلستان بود. او در همان سال در حالی‌که آنگ‌سان تنها دو سال داشت، به دست رقیب خود کشته شد. سوچی پس از مدتی به انگلستان رفت تا تحصیل کند. او در سال ۱۹۸۸ نه‌تنها برای نگهداری از مادر بیمارش بلکه برای رهبری جنبش دموکراسی‌خواهی برمه به کشورش بازگشت. در این سال جنبش دانشجویان دموکراسی‌خواه در برمه عمیق شده بود و تظاهرات آنها با خشونت بی‌نظیری سرکوب شد. یک سال بعد سوچی و چند نفر دیگر از رهبران دموکراسی‌خواه به حبس خانگی محکوم شدند اما شورای نظامی در سال ۱۹۹۰ در برابر فشارهای سیاسی اجازه انتخابات ملی داد و به‌رغم سدهایی که ایجاد کرده بودند، حزب سوچی یعنی «اتحادیه ملی دموکراسی» حدود ۸۰درصد کرسی‌های مجلس انتخابی را به دست آورد. آنگ‌سان‌سوچی نخستین نخست‌وزیر برگزیده مردم شد ولی نیروهای نظامی از پذیرش نتیجه انتخابات سر باز زدند اما این‌بار تین‌سین، رییس‌جمهوری برمه قول داده دولتش مانعی برای کاندیدا شدن و انتخاب سوچی ایجاد نکند. سوچی پس از رها شدن از حبس خانگی در سال 2010 گفت می‌خواهد رهبر برمه شود و از آن زمان نیز گام‌های سیاسی بلندی برداشته است. او بخشی از آن را مدیون اصلاحات سیاسی و اقتصادی دانست که رییس‌جمهوری برمه در پیش گرفته است. شايد به دليل همراهي با همين اصلاحات بود كه در نوامبر 2012 زماني كه خشونت‌هاي قومي عليه مسلمانان برمه در غرب اين كشور به اوج رسيد، سوچي هيچ واكنشي نشان نداد و زماني‌كه همه از برنده جايزه صلح نوبل انتظار داشتند اظهار نظر صريحي بكند، هيچ موضعي نگرفت.
حزب اتحاد برای دموکراسی که پس از وقایع سال 1989 شکل مخفیانه به خود گرفته بود، پس از لغو حصر خانگی سوچی، مجددا ثبت‌نام رسمی و اعلام حضور کرد و کمی بعد در انتخابات پارلمانی میانمار در سال ۲۰۱۲ نیز شرکت کرد و موفق شد ۴۳ کرسی پارلمان میانمار را از آن خود کند. او تنها به گفتن اين اكتفا كرد كه بايد ريشه اين مشكلات را بررسي كند و پيش از آن از نفوذش براي مداخله در اين مورد سوء‌استفاده نمي‌كند.
محبوبیت شگرف سوچی او را بار دیگر به مقام رهبر رسمی اپوزیسیون برمه رساند. به گزارش آسوشیتدپرس، دیروز در نشست سه‌روزه حزب «اتحاد برای دموکراسی» که پس از 25سال و با شرکت 894 نماینده از سراسر برمه برگزار شد، سوچی بار دیگر به عنوان رهبر اپوزیسیون برگزیده شد. در این نشست، اعضای کمیته اجرایی مرکزی حزب، از هفت عضو به 15عضو و پنج عضو علی‌البدل افزایش یافت. اقدامی برای اصلاحات پیش از انتخابات سراسری برمه در سال 2015. سوچی تنها عضوی است که در اولین هیات اجرایی حزب که در سال 1988 تشکیل شد، شرکت داشت. دیگر اعضای جدید نیز اکثرا افراد با سابقه زیاد وفاداری به حزب هستند.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
محمد جواد حق شناس / كارشناس امور بين الملل
روند اصلاحات در برمه به کدام سو می‌رود؟
روند اتفاقات برمه حاکی از چند تغییر هم‌زمان است. تغییر اول در نگاه گروه نظامی حاکم است که قبلا یک نظام تمامیت‌خواه بود. نظامی که اجازه هیچ‌گونه فعالیت سیاسی به مخالفان و مشخصا چهره شاخص مخالفان یعنی خانم آنگ‌سان‌سوچی را نمی‌داد. این روند در حصر خانگی خانم سوچی و عدم به رسمیت شناختن آرای مردم که به ایشان مشروعیت سیاسی می‌داد، نمود پیدا می‌کرد. اخیرا این روند مدیریت شده کاهش یافته و آرام‌آرام فشار حاکمان برداشته شده است.
اتفاق مقابل این است که سوچی به عنوان رهبر مخالفان بر خواسته‌های اصلاح‌طلبانه‌اش ممارست داشته و این پیگیری به جای نادیده گرفتن کامل قدرت نظامی، به تعامل دوسویه و اخذ آزادی‌های مشروع و قانونی تبدیل شده‌است. اما به‌نظر می‌رسد این اتفاقات تنها محصول توافق نظامیان- مخالفان نیست بلکه اتفاق دیگری نیز به عنوان کاتالیزور در این میان نقش داشته است.
این کاتالیزور نقش نهادهای بین‌المللی، کشورهای غربی و همچنین اتحادیه اروپاست که با فشارهای خود بر حاکمان نظامی و حمایت از خانم سوچی توانستند روند را به سمت تعادل و گفتمان دوسویه پیش ببرند. این روند نهایتا نشان می‌دهد که طرفین برای رسیدن به توافق و میل به دمکراسی هدایت شده با هم همکاری دارند. روندی که امیدوارکننده به نظر می‌رسد.
آنگ‌سان‌سوچی اعلام کرده که در انتخابات سال 2015 کاندیدا می‌شود. آیا زمینه‌های لازم برای انتخاب او وجود دارد؟
به نظر می‌رسد مخالفان تضمین‌های لازم برای این امر را می‌گیرند و با به دست آوردن کرسی در پارلمان می‌توانند قانون‌اساسی را تغییر داده و به سمت انتقال آرام قدرت پیش روند.
گام انتخاباتي اصلاح طلبان برمه
آنگ سان‌سوچی مجدداً و به اتفاق آرای ١٢٠عضو کمیته مرکزی حزب "اتحاد ملی برای دمکراسی" به رهبری این حزب انتخاب گردید. ٨٥٠ نماینده این حزب برای نخستین بار در تاریخ موجودیت این حزب به مدت سه روز گردهم آمدند.
در
ماورای شخصیت آنگ سان‌سوچی، کنگره حزب "اتحاد ملی برای دمکراسی" با برخی
اختلافات داخلی همراه بود. این اختلافات منجر به اخراج چهار عضو این حزب گردید.
آنگ سان‌سوچی طی سخنانی اعضای حزب را به اتحاد دعوت کرد و آز آنان خواست تا
احساسات شخصی را در تصمیم‌گیری خود کنار گذاشته و به آینده سیاسی برمه فکر کنند.تمامی
پیش بینی ها، حزب"اتحاد ملی برای دمکراسی" به رهبری آنگ سان‌سوچی را
برنده احتمالی انتخابات پارلمانی سال ٢٠١٥ برمه میدانند.
در صورت پیروزی این حزب در انتخابات پارلمانی سال ٢٠١٥، دولت آینده برمه
نیزبه دست این حزب خواهد افتاد و آنگ سان‌سوچی نخست وزیر آینده برمه خواهد شد.
آنگ‌سان‌سوچی، یک‌بار در اواخر دهه 80 میلادی، به اصرار مردم کشورش و به اعتبار خوشنامی پدرش، به برمه بازگشت و رهبر اپوزیسیون شد. راهی صعب که در مجموع 10 سال از زندگی‌اش را در حبس خانگی به باد داد. در سال‌های اخیر اما ورق برگشته و شاید سوچی بتواند رویای پدرش را محقق کند. او در نشست دیروز حزب «اتحاد برای دموکراسی» بار دیگر به عنوان رهبر اپوزیسیون برمه انتخاب شد و برای ریاست‌جمهوری کشور نیز خیز برداشته است.
پدر سوچی در سال 1947، بنیانگذار ارتش نوین برمه و از مذاکره‌کنندگان استقلال برمه از انگلستان بود. او در همان سال در حالی‌که آنگ‌سان تنها دو سال داشت، به دست رقیب خود کشته شد. سوچی پس از مدتی به انگلستان رفت تا تحصیل کند. او در سال ۱۹۸۸ نه‌تنها برای نگهداری از مادر بیمارش بلکه برای رهبری جنبش دموکراسی‌خواهی برمه به کشورش بازگشت. در این سال جنبش دانشجویان دموکراسی‌خواه در برمه عمیق شده بود و تظاهرات آنها با خشونت بی‌نظیری سرکوب شد. یک سال بعد سوچی و چند نفر دیگر از رهبران دموکراسی‌خواه به حبس خانگی محکوم شدند اما شورای نظامی در سال ۱۹۹۰ در برابر فشارهای سیاسی اجازه انتخابات ملی داد و به‌رغم سدهایی که ایجاد کرده بودند، حزب سوچی یعنی «اتحادیه ملی دموکراسی» حدود ۸۰درصد کرسی‌های مجلس انتخابی را به دست آورد. آنگ‌سان‌سوچی نخستین نخست‌وزیر برگزیده مردم شد ولی نیروهای نظامی از پذیرش نتیجه انتخابات سر باز زدند اما این‌بار تین‌سین، رییس‌جمهوری برمه قول داده دولتش مانعی برای کاندیدا شدن و انتخاب سوچی ایجاد نکند. سوچی پس از رها شدن از حبس خانگی در سال 2010 گفت می‌خواهد رهبر برمه شود و از آن زمان نیز گام‌های سیاسی بلندی برداشته است. او بخشی از آن را مدیون اصلاحات سیاسی و اقتصادی دانست که رییس‌جمهوری برمه در پیش گرفته است. شايد به دليل همراهي با همين اصلاحات بود كه در نوامبر 2012 زماني كه خشونت‌هاي قومي عليه مسلمانان برمه در غرب اين كشور به اوج رسيد، سوچي هيچ واكنشي نشان نداد و زماني‌كه همه از برنده جايزه صلح نوبل انتظار داشتند اظهار نظر صريحي بكند، هيچ موضعي نگرفت.
حزب اتحاد برای دموکراسی که پس از وقایع سال 1989 شکل مخفیانه به خود گرفته بود، پس از لغو حصر خانگی سوچی، مجددا ثبت‌نام رسمی و اعلام حضور کرد و کمی بعد در انتخابات پارلمانی میانمار در سال ۲۰۱۲ نیز شرکت کرد و موفق شد ۴۳ کرسی پارلمان میانمار را از آن خود کند. او تنها به گفتن اين اكتفا كرد كه بايد ريشه اين مشكلات را بررسي كند و پيش از آن از نفوذش براي مداخله در اين مورد سوء‌استفاده نمي‌كند.
محبوبیت شگرف سوچی او را بار دیگر به مقام رهبر رسمی اپوزیسیون برمه رساند. به گزارش آسوشیتدپرس، دیروز در نشست سه‌روزه حزب «اتحاد برای دموکراسی» که پس از 25سال و با شرکت 894 نماینده از سراسر برمه برگزار شد، سوچی بار دیگر به عنوان رهبر اپوزیسیون برگزیده شد. در این نشست، اعضای کمیته اجرایی مرکزی حزب، از هفت عضو به 15عضو و پنج عضو علی‌البدل افزایش یافت. اقدامی برای اصلاحات پیش از انتخابات سراسری برمه در سال 2015. سوچی تنها عضوی است که در اولین هیات اجرایی حزب که در سال 1988 تشکیل شد، شرکت داشت. دیگر اعضای جدید نیز اکثرا افراد با سابقه زیاد وفاداری به حزب هستند.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
محمد جواد حق شناس / كارشناس امور بين الملل
روند اصلاحات در برمه به کدام سو می‌رود؟
روند اتفاقات برمه حاکی از چند تغییر هم‌زمان است. تغییر اول در نگاه گروه نظامی حاکم است که قبلا یک نظام تمامیت‌خواه بود. نظامی که اجازه هیچ‌گونه فعالیت سیاسی به مخالفان و مشخصا چهره شاخص مخالفان یعنی خانم آنگ‌سان‌سوچی را نمی‌داد. این روند در حصر خانگی خانم سوچی و عدم به رسمیت شناختن آرای مردم که به ایشان مشروعیت سیاسی می‌داد، نمود پیدا می‌کرد. اخیرا این روند مدیریت شده کاهش یافته و آرام‌آرام فشار حاکمان برداشته شده است.
اتفاق مقابل این است که سوچی به عنوان رهبر مخالفان بر خواسته‌های اصلاح‌طلبانه‌اش ممارست داشته و این پیگیری به جای نادیده گرفتن کامل قدرت نظامی، به تعامل دوسویه و اخذ آزادی‌های مشروع و قانونی تبدیل شده‌است. اما به‌نظر می‌رسد این اتفاقات تنها محصول توافق نظامیان- مخالفان نیست بلکه اتفاق دیگری نیز به عنوان کاتالیزور در این میان نقش داشته است.
این کاتالیزور نقش نهادهای بین‌المللی، کشورهای غربی و همچنین اتحادیه اروپاست که با فشارهای خود بر حاکمان نظامی و حمایت از خانم سوچی توانستند روند را به سمت تعادل و گفتمان دوسویه پیش ببرند. این روند نهایتا نشان می‌دهد که طرفین برای رسیدن به توافق و میل به دمکراسی هدایت شده با هم همکاری دارند. روندی که امیدوارکننده به نظر می‌رسد.
آنگ‌سان‌سوچی اعلام کرده که در انتخابات سال 2015 کاندیدا می‌شود. آیا زمینه‌های لازم برای انتخاب او وجود دارد؟
به نظر می‌رسد مخالفان تضمین‌های لازم برای این امر را می‌گیرند و با به دست آوردن کرسی در پارلمان می‌توانند قانون‌اساسی را تغییر داده و به سمت انتقال آرام قدرت پیش روند.
