ابوالفضل اردوخانی
تا پیش از اینکه فیسبوک و نمونه هایش آغاز به کار کنند و همه گانی شوند، بیشتر مردم ایران به ویژه جوانان و نوجوانان وبلاگ نویس بودند. ومن با خیلی از آنها در ارتباط بودم. داستان های من اغلب مورد پسندشان قرار می گرفت و نطر می دادند. و من هم به وبلاگ شان می رفتم.
در این بین با دختر جوانی 18 ــ 19 ساله آشنا شدم، و داستان ها یش را در وبلاگش خواندم.
باور کنید: به قدری زیبا و موشکافانه و پر احساس بود که اندازه نداشت. پس از خواندن چندی از آنها، با احساسی پدرانه در یکی از نطرهایم، به نبوغ او صد آفرین گفتم، و ادامه دادم: دلم میخواست تو را در بغل بگیرم و پیشنانی ات را ببوسم.
او پاسخ داد، «خدا مرگم بده، من دخترم».
در نخستین لحظه خندیدم، ولی پس از آن غمگین، اندیشیدم!؟
خدا مرگ بده به آنکه به تو اجازه نمی دهد «حتی در خیال ات» در آغوش مردی، مانند دختر بچه ای در آغوش پدر، سر برسینه اش نهی و، او موهای تو را نوازش کند و برایت قصه بگوید. ( کاری که با دختر خودم، و بچه های دوستان می کنم)
خدا مرگ بده به آنکه، با رفتن دو ــ سه سالی در حوزه علمیه قم، ابلهی می شوند که تنها مردکش ریش و پشم است، و به تو دستور میدهد.
خدا مرگ بده به کسانی که قانونی تو را نیم خودشان می دنند، و از حقوق انسانی ات به دور می دارند. بی وجدانانی که به تو دستور می دهند، چگونه لباس بپوشی، اگر با برادر، یا پدرات تو را درخیابان دیدند، باید مدرک نشان بدهی، و اگر با همشاگردیِ پسری،یا پسر خاله و پسر عمو و… دیدند، تو و او را باز داشت کنند، شلاق بزنند.
خدا مرگ بده به آنکه نبوغ و انسان بودن را در تو نمی بیند. و هزار ها مانند تو برای فرار از آن جهنم با تحمل هزار رنج به غرب پناهنده می کند.
خدا مرگ بده به آنهاییکه مانند حشره ای به دنیا میایند، کوچک تر از خودشان را می بلعند، خود خوراک بزرگتر از خود می شوند، جفت گیری می کنند، تخم گذاری می کنند، و حشره های مانند خود به وجود میاورند.
دخترم: خدا تورا مرگ نده! خدا مرگ بده به آنان که سبب بد بختی و آوارگی ملتی شدند.
آرزو می کنم تو زنده باشی و نابودشان ببینی.
