احترام آزادی: رونالدینیو: ستاره برزیلی که از پادشاهی در بارسلونا به زندانی در پاراگوئه رسید

دوشنبه، مرداد ۲۷، ۱۳۹۹

رونالدینیو: ستاره برزیلی که از پادشاهی در بارسلونا به زندانی در پاراگوئه رسید

لبخندی شیرین با دندان‌های خرگوشی و حرکات حیرت‌انگیز تکنیکی با توپ از جمله نگاه کردن به یک سو و پاس دادن به سمت دیگر، مشخصه بازیکنی است که به شاعر فوتبال معروف شده؛ رونالدینیو در دوران اوجش در بارسلونا ستاره‌ای مهار نشدنی بود.

در دهه ۲۰۰۰ اعجوبه برزیلی فاتح فوتبال جهان بود و حرکاتی انجام می‌داد که انگار برای کلیپ‌های یوتیوب ساخته شده‌اند و او آن قدر بدست آورد و از دست داد که برای کمتر فوتبالیستی در کل دوران حرفه‌ایش پیش می‌آید.

پس از خروجی زودهنگام از آث میلان در سال ۲۰۱۱ و در ۳۰ سالگی به برزیل رفت و نیمار را در زمینه‌ای که نقطه قوتش بود، محو کرد. رونالدینیو در یک کوپالیبرتادورس تاریخی قهرمان شد و بعد در "ریلیتی شوی عرب" و آگهی تبلیغاتی یک سوپرمارکت روسی ظاهر شد و حتی در یک فیلم هالیوودی همراه با ژان کلود ون‌دام هم بازی کرد.

امسال او آزادی‌اش را از دست داد و جشن تولد ۴۰ سالگی را در زندانی در پاراگوئه گرفت.

به ژانویه ۲۰۱۱ برگردیم، زمانی که او راه‌راه‌های قرمز و سیاه پیراهنش را نود درجه چرخاند و از میلان راهی فلامینگو شد. انتقالی که مکس الگری، سرمربی وقت میلان آن را "انتخاب یک زندگی" نامید.

به بیان دیگر پای "دلایل غیر فوتبالی" در میان بود. مانند اتفاقی که طی دو سال حضورش در پاری‌سن‌ژرمن افتاد. خوش‌گذرانی‌ها موجب اختلاف شد، عملکردش افت کرد و صبر باشگاه تمام شد.

بازگشت زودهنگام حرفه‌ای به برزیل حتی موجب تعجب ریوالدو هم شد. هم‌تیمی رونالدو در تیم ملی فوتبال برزیل که کنار هم قهرمان جام جهانی ۲۰۰۲ شدند.

ریوالدو به بی‌بی‌سی گفت: "او می‌توانست کمی بیشتر در اروپا ادامه دهد اما خب این یک تصمیم شخصی است. او فکر می‌کرد که همان موقع هم تاریخ خودش را نوشته است، به همین دلیل می‌خواست برگردد و کنار خانواده و دوستانش داستان را با کلاس تمام کند."

در زندگی هم مانند فوتبال، رونالدینیو اغلب در مرکز توجه بود، اما وضعیت کنونی او بسیار جدی‌تر از تمام اتفاقاتی است که در گذشته برایش افتاده است.

رونالدینو با نام اصلی رونالدو آسیس موریرا در شهر ویلانوا (شهری فقیر در نزدیکی پورتو آلگره در جنوب برزیل) متولد شد. مادرش میگوئلا، فروشنده دوره‌گرد لوازم آرایش بود و پدرش ژائو شب‌ها در پارکینگ اتومبیل باشگاه گرمیو کار می‌کرد.

وقتی برادر بزرگترش روبرتو آسیس در ۱۷ سالگی قراردادی حرفه‌ای با گرمیو امضا کرد، باشگاه به خانواده یک ویلای لوکس داد. فوتبال و به خصوص گرمیو خانواده رونالدینیو را از فقر و فلاکت بیرون کشید.

سال ۲۰۱۵ رونالدینیو در پاسخ به این که الگوی دوران نوجوانی‌اش چه کسی بود، به مجله فور‌فور‌تو گفت: "برادرم آسیس، رولینو، روماریو، رونالدو، ریوالدو و دیگو مارادونا."

همان ویلا یک تراژدی ساخت که موجب شکل گرفتن زندگی او شد و دو برادر را به هم نزدیک‌تر کرد.

Ronaldinho — توضیح تصویر،
تصویر رونالدینیو در فوریه ۲۰۰۰ همراه با تیم زیر ۲۳ سال برزیل؛ او هنوز بازیکن باشگاه گرمیو بود

رونالدینو ۸ ساله بود که پدرش در استخر خانه دچار حمله قلبی شد. دو روز بعد پدر خانواده درگذشت و آسیس برای برادر کوچک‌تر جای پدر را هم گرفت. آسیس که بعدها مدیربرنامه‌های برادرش شد، همان موقع استعداد رونالدینیو را می‌ستود: "برادرم از من هم بهتر است."

رونالدینیو که در خانه با سگ‌هایشان بلا و بوم‌بوم، تمرین دریبل‌زدن می‌کرد، استعداد فوتبالش را در ۱۳ سالگی با زدن ۲۳ گل در یک بازی مدرسه نشان داد.

چهار سال بعد او به برزیل کمک کرد تا قهرمان جام جهانی زیر ۱۷ سال شود. در ۱۹ سالگی و در یکی از بهترین نمایش‌های زندگی‌اش به گرمیو کمک کرد تا در مسابقه فینال قهرمانی ایالت، اینترناسیونال را شکست دهد. او بعد از بازی گفت: "حاضرم مجانی هم برای گرمیو بازی کنم. مسئله مهم عشق به پیراهن است."

قبل از تولد ۲۱ سالگی او پس از روماریو دومین گلزن برتر کشور شد و پیشنهادی ۴۰ میلیون پوندی از لیدز یونایتد دریافت کرد. باشگاه با افراشتن بنری بیرون ورزشگاه المپیکو پاسخ داد: "ما بهترین بازیکنمان را نمی‌فروشیم، بهتر است اصرار نکنید."

با این حال زمانی که قرارداد با گرمیو به پایان می‌رسید و توافقی حاصل نمی‌شد، جدایی اجتناب‌ناپذیر بود. فوریه ۲۰۰۱ در حالی که آسیس نقش واسطه را بازی می‌کرد، پیش قرارداد با پاری‌سن‌ژرمن امضا شد؛ خبری که هواداران گرمیو را در شوک فرو برد.

مردی که به "جادوگر" معروف بود شروع کرد به جادوی تماشاگران در سراسر جهان. سال ۲۰۰۲ او به برزیل کمک کرد تا قهرمان جام جهانی شود. یک سال بعد از پاری‌سن‌ژرمن به بارسلونا رفت و از آنجا شروع به درخشیدن در فوتبال اروپا کرد. در پنج سال بازی برای بارسا یک بار قهرمان لیگ قهرمانان فوتبال اروپا و دو بار قهرمان لیگ اسپانیا شد. ضمن این که در سال‌های آغازین حضور لیونل مسی در باشگاه اسپانیایی او را راهنمایی می‌کرد.

سال ۲۰۱۱ که رونالدینیو پس از دو سال حضور در میلان به برزیل بازگشت، هیئت مدیره گرمیو او را بخشیده بودند هرچند که تماشاگران هنوز گذشته را به خاطر داشتند. برگشته بود و می‌خواست گذشته را جبران کند یا دست‌کم این طور به نظر می‌رسید.

او مرتب در مورد بازگشت به باشگاه دوران نوجوانی‌اش حرف می‌زد و بنابراین پائولو اودون، رئیس باشگاه با آسیس به توافق رسید. گرمیو خودش را آماده مراسم استقبال کرد، با پلیس صحبت کرد و یک هلیکوپتر اجاره شد، اما رونالدینیو خودش را نشان نداد.

وقتی اودون فهمید که رونالدینیو راهی فلامنگو شده است، آسیس را به دلیل بدعهدی سرزنش کرد: "آسیس هفت نسخه مختلف قرارداد درخواست کرد. نمی‌دانم این دیگر چه نوع مذاکره‌ای است. ما خیلی صبور بودیم اما هر چیزی حدی دارد."

در حالی که اودون از ناراحتی به خود می‌پیچید، رونالدینو به ۲۰ هزار تماشاگری که بیرون دفتر باشگاه فلامنگو جمع شده بودند گفت برای خداحافظی از فوتبال به باشگاه نیامده و می‌خواهد قهرمان شود: "خیلی‌ها به برزیل برمی‌گردند تا فوتبال‌شان را تمام کنند. من می‌خواهم نام فلامنگو را تا حد ممکن بالا ببرم، تا حدی که می‌توانم قهرمان بشوم و عشق این تماشاگران را پاسخ بدهم."

تماشاگران گرمیو کماکان خشمگین بودند. ۱۰ ماه بعد که فلامنگو به مصاف این تیم رفت بارانی از سکه و چاقو روی سر رونالدینیو فرود آمد. روی سکو‌ها سرشار از نقاشی‌هایی بود که به او لقب "یهودا" و "مزدور" می‌دادند. آن‌ها روی رونالدینیو پول تقلبی می‌ریختند و می‌گفتند: "بدون اخلاق، هیچ ارزشی نداری".

به رغم شکست ۲-۴، رونالدینیو تلاشی برای آرام کردن فضا نکرد. وقتی در مورد جو ورزشگاه از او سئوال کردند، مردی که روزی گفته بود: "اگر یک باشگاه باشد که بخواهم برایش بجنگم، گرمیو است"، گفت: "برای کسانی که به جمعیت فلامنگو عادت دارند، صدای بلندی نبود."

رونالدینیو بیشتر به دلیل اتفاقات خارج زمین تیتر رسانه‌ها بود تا بازی برای فلامنگو، البته به استثنای بازی مقابل سانتوسی که نیمار را در اختیار داشت، مسابقه‌ای که پس از عقب افتادن سه بر صفر تیمش، هت‌تریک کرد و دو پاس گل داد تا ۴-۵ برنده شوند.

هنگامی که تصاویر رونالدینیو در حالی که لیوان شراب به دستش بود و چند دختر در اطرافش قرار داشتند، منتشر می‌شد، باشگاه می‌فهمید که کاپیتانش مشغول شب‌زنده‌داری بوده است.

وقتی مشکلات باشگاه با رونالدینیو موجب تاخیر در پرداخت حقوقش شد، آسیس قرارداد برادرش را لغو کرد و شکایتی ۱۴ میلیون پوندی را به دادگاه برد. قراردادی ۴ ساله فقط ۱۶ ماه عمر کرد. چهار روز بعد و در حالی که تماشاگران فلامنگو عروسک او را آتش می‌زدند، هلیکوپتر یکی از رسانه‌ها چهره آشنایی را در تمرین اتلتیکو مینیرو تشخیص داد.

Newspaper coverage of Ronaldinho's departure from Flamengo — توضیح تصویر،
صفحه اول مطبوعات در سال ۲۰۱۲ که رونالدینیو فلامنگو را ترک کرد

نشانه‌های تغییر آغاز شده بود، حقوق رونالدینیو کاهش یافت و بجای پیراهن شماره ۱۰، مجبور شد شماره ۴۹ (سال تولد مادرش) را بپوشد. او خواهان یک مراسم استقبال جمع و جور شد. رونالدینیو سال ۲۰۱۲ به خبرنگاران گفت: "این یک فصل تازه است. وقتی انتقادها زیاد می‌شوند، می‌خواهیم از آن به طور مثبت استفاده کنیم. من با این هدف اینجا آمدم."

این بار او اجازه داد که فوتبالش بجای خودش صحبت کند.

کوکا، سرمربی اتلتیکو در تلاش بود که جونینیو، هافبک پیشین لیون را جذب کند که متوجه شد رونالدینیو بازیکن آزاد است. او نقشی محوری به رونالدینیوی ۳۲ ساله داد و نتیجه‌اش را هم دید.

باشگاه سال ۲۰۱۱ فقط چهار امتیاز با منطقه سقوط فاصله داشت و با حضور رونالدینیو تیم به رتبه دوم رسید. او کمک کرد تا اتلتیکو برای اولین بار در ۱۳ سال گذشته، سهمیه حضور در کوپا لیبرتادورس را بگیرد. رونالدینیو همچنین برنده جایزه بهترین بازیکن لیگ شد.

ویکتور مارتینز، نویسنده ورزشی که در آن دوره خبرهای مربوط به رونالدینیو را پوشش می‌داد، می‌گوید آخر هفته‌های او کماکان به مهمانی باربیکیو، موسیقی، آبجو و تکیلا می‌گذشت، ولی ذهنیت این بازیکن تغییر کرده بود.

مارتینز می‌گوید: "دو نکته کلیدی در مورد حضور او در اتلتیکو وجود دارد. یکی این که با ناراحتی فلامنگو را ترک کرده بود و می‌خواست ثابت کند مشکل از آن‌ها بود نه خودش. دیگری هم این که وقتی مشخص شد مادرش به سرطان مبتلا شده، تماشاگران بنرهای خاصی برای او تدارک دیدند که این کار خیلی به دلش نشست و اشک از چشمانش سرازیر شد."

"این حمایت نقشی اساسی داشت و موجب شد آتش کسب موفقیت در دل او افروخته شود. او گفت فقط وقتی باشگاه را ترک می‌کند که قهرمان شوند."

Ronaldinho and Neymar — توضیح تصویر،
رونالدینیو و نیمار ۲۰ ساله پس از بازی سانتوس با اتلتیکو مینیرو در اکتبر ۲۰۱۲

در کنار برنارد، بال کنونی اورتون و جو، مهاجم سابق منچستر سیتی او ۴ گل زد و ۷ پاس گل داد تا اتلتیکو برای اولین بار در تاریخش به فینال کوپا لیبرتادورس برسد.

جو سال ۲۰۱۶ به یک تلویزیون برزیلی گفت: "مانند این بود که با کسی شطرنج بازی کنید که در سه حرکت شما را مات کند. راستش را بخواهید به من گفت اگر نتواند در هر بازی سه موقعیت گل برایم ایجاد کند، یک صندوق آبجو برایم می‌خرد."

جو، آقای گل مسابقات شد اما اتلتیکو در حالی قدم به بازی برگشت فینال گذاشت که در مسابقه رفت ۰-۲ باخته بود. آن‌ها سه دقیقه مانده به پایان بازی کار را به تساوی کشاندند و مسابقه به ضربات پنالتی کشید. در حالی که قرار بود رونالدینیو پنالتی آخر را بزند، بازی آن‌قدر طولانی نشد و اتلتیکو ۳-۴ مسابقه را برد؛ این اولین قهرمانی تیم در یک تورنمنت مهم از سال ۱۹۷۱ بود.

کوکا پس از مسابقه گفت: "خوشحال شدم که ضربه پنالتی به او نرسید، چون بعد از مسابقه به من گفت که می‌خواسته چیپ (ضربه آرام و قوس دار، معمولا به مرکز دروازه) بزند. آن کار احتمالا موجب می‌شد که سکته کنم."

این پیروزی اسم رونالدینیو را وارد تاریخ فوتبال کرد: تنها بازیکنی که قهرمان جام جهانی، لیگ قهرمانان فوتبال اروپا، بازیکن سال جهان، برنده توپ طلا و لیبرتادورس شده است.

ریوالدو که در ۲۴ سال فوتبالش برنده چهار عنوان از این پنج عنوان شده، گفت: "او خیلی خوش‌شانس است که قهرمان لیبرتادورس شده و این عنوانی است که من نتوانستم بدست آورم. خوشحالم که این دستاورد را کسب کرد، این رکوردی بسیار مهم در حرفه‌اش است."

یکسال بعد در ژوئیه ۲۰۱۴ و پس از قهرمانی جامی که در آمریکای جنوبی معادل سوپر جام اروپا است، رونالدینیو به مسئولان اتلتیکو گفت، می‌خواهد این تیم را ترک کند. دوره او در این باشگاه تمام شده بود و به دنبال اکتشافی جدید بود؛ این بار در مکزیک.

اما به نظر اتفاقی که هنگام ترک میلان افتاد، در حال تکرار بود.

پاتریشیو روبیو، هم‌بازی او در تیم کرتارو مکزیک به تلویزیون شیلی گفت: "هر جمعه پس از پایان بازی او با یک هواپیمای اختصاصی به کنکون یا پلایا دل‌کارمن می‌رفت. او سه‌شنبه برمی‌گشت و هیچ وقت در تمرین دوشنبه نبود. رونالدینیو یک ستاره بود."

همکاری رونالدینیو و باشگاه مکزیکی فقط نه ماه طول کشید و این اولین باری بود که او بدون جام باشگاهی را ترک می‌کرد.

دوران بی‌ثمر حضور در فلامنگو تکرار شده بود و هواداران او را هو می‌کردند. رونالدینیو سپتامبر ۲۰۱۵ به طور داوطلبانه قراردادش را لغو کرد. آسیس بعدا گفت: "گزینه‌ای برای کوتاه کردن قرارداد وجود نداشت و او گفت که دیگر نمی‌خواهد بازی کند."

رونالدینیو فقط سه سال بعد از آن به طور رسمی بازنشسته شد: ژانویه ۲۰۱۸ در ۳۷ سالگی. با این حال هنوز پیشنهادها از راه می‌رسیدند.

در ماه ژوئیه گفته شد که او با خیمناسیا مرتبط شده است؛ باشگاهی که مارادونا مربی‌اش بود. این در حالی بود که او ۴۰ سال داشت و در پاراگوئه در حبس خانگی بود. اسطوره آرژانتینی گفته بود که "تنها اشتباه دوستش، اسطوره بودن" است و اضافه کرد: "تا وقتی بمیرم از او حمایت می‌کنم."

برای کسانی که فوتبال رونالدینیو را دنبال می‌کنند دیدن سرنوشت او از مردی ستایش‌شدنی تا افتادن در زندان، دردناک است. او همیشه در زمین فوتبال لذت می‌آفرید و برای همین سخت بتوان رنج‌ کشیدن این روزهایش را دید و ناراحت نشد. هرچند که حدس زدن چنین فرجامی هم چندان عجیب نیست. رونالدینو هرگز مهارتی که با توپ در زمین دارد را با قلم و کاغذ هنگام امضای قراردادها نداشته است. سال ۲۰۱۱ قرارداد او با کوکا کولا به این دلیل لغو شد که هنگام مصاحبه مطبوعاتی در حال نوشیدن پپسی دیده شد.

در سال‌های اخیر تصمیم‌های بی‌فکر او برایش هزینه‌های زیادی ایجاد کرده‌اند. سال ۲۰۱۸ آسیس و او به دلیل ساختن بدون اجازه یک اسکله ۷۰ متری در یک منطقه حفاظت‌شده محیط زیست ۲ میلیون پوند جریمه شدند.

آن‌ها حاضر به پرداخت جریمه نشدند و در نتیجه ۵۷ مورد املاک آن‌ها و همچنین گذرنامه دو برادر توقیف شد. موارد توقیف شده فقط پس از توافق مالی بازگردانده شدند.

یک ماه بعد یکی از نامزدهای سابق رونالدینیو از او شکایت کرد. یک ماه قبل از دستگیر شدن او در ماه مارس پرونده‌ای ۵۰ میلیون پوندی در رابطه با پول مجازی راه افتاد که وکلایش دخالت رونالدینیو در این قضیه را رد کردند.

و سرانجام خبر دستگیری او و آسیس در پاراگوئه به دلیل استفاده از گذرنامه جعلی. او ۳۲ روز را در یک زندان فوق امنیتی در آسونسیون، پایتخت پاراگوئه گذراند. دو برادر یک میلیون و ۶۰۰ دلار وثیقه پرداختند و به هتلی لوکس در پالماروگا منتقل شدند. آن‌ها آنجا ماندند تا مسئولان به تحقیقات خود در مورد یک شبکه پولشویی ادامه دهند.

انتقال از سلول زندان به سوییت هتل که جکوزی و وای‌فای دارد زندگی را برای ستاره سابق فوتبال جهان بهتر کرده است. دو برادر به دلیل شیوع کرونا جدا افتاده‌اند و تنها چیزی که رونالدو خواسته فضایی برای فوتبال بازی کردن است.

امیلیو یگروس، مدیر هتل می‌گوید: "ما یک اتاق ۳۰ در ۱۵ متر را برای او آماده کردیم که شیرین‌کاری با توپ را تمرین کند. او هم مانند برادرش همیشه لبخند به لب دارد."

گرچه رونالدینیو هنوز آن لبخند دندان خرگوشی معروفش را دارد، اما اوضاع کنونی‌اش خنده بر لبان هیچکس نمی‌آورد. بازپرس‌ها قرار است تا ۶ سپتامبر نتیجه پرونده او را اعلام کنند.

بی بی سی