.jpg)
اشپيگل: شما که فعال حقوق بشر هستيد چه شد که نقشی در اين فيلم به عهده گرفتيد؟
ستوده: جعفر پناهی اکتبرسال گذشته ناغافل به خانه ما آمد و از پروژه ای که پيش رو داشت سخن گفت. برای من باعث افتخار بود در فيلم پناهی بازی کنم اما با متن فيلمنامه نمی توانستم کنار بيايم. او گفت مساله ای نيست. خودت باش. چنين شد که در فيلم فعال حقوق بشری هستم که سوار تاکسی می شود تا به خانهٔ غنچهٔ قوامی يک زندانی صاحب نام برود و با خانوادهٔ او ديدار کند؛ غنچهٔ قوامی به جرم اينکه زن بود و می خواست بازی واليبال مردان را تماشا کند در آن روزها در اوين زندانی بود. من در فيلم از بی عدالتی هايی سخن می گويم که با آن مواجه هستيم.
اشپيگل: فيلم ساختن عليرغم ممنوعيت خطرناک نيست؟
ستوده: برای من ممنوعيت اهميتی ندارد. جعفر حق دارد فيلمش را بسازد. ما سراين مسائل با هم شوخی می کرديم. می گفتيم حالا که به من اجازه نمی دهند وکالت کنم و به تو اجازه نمی دهند فيلم بسازی بيا شغل هامان را عوض کنيم. تووکالت کن، من می روم فيلم می سازم.
اشپيگل: شما حدود سه سال زندان بوديد چون وکالت مخالفان را به عهده گرفتيد. حالا نگران نيستيد باز برايتان درد سری ايجاد شود؟
ستوده: اين فيلم يک گام کوچک اما مهم در جهت باز شدن فضای جامعهٔ ماست . می توانيم به افراطيون ـ و همچنين خودمان ـ تبريک بگوئيم که دست کم تا حالا..از بروز خشم شان خودداری کرده اند. شايد هم برای چنين نتيجه گيری هايی هنوز زود باشد. در روزنامه های ما به «تاکسی» انگ ضدايرانی بودن زده اند. خيلی ها به طعنه می گويند اصلا چطور امکان دارد که پناهی با وجود ممنوعيت شغلی بتواند فيلمی بسازد.
اشپيگل: حالا واقعا چه جوری توانسته است با وجود ممنوعيت فيلم را بسازد؟
ستوده: برای اينکه خيلی جلب توجه نکند پناهی دوربين ها را در تاکسی تا جايی که ممکن بود استتار کرده بود. به همين دليل در دو روزی که من فيلمبرداری داشتم به مشکلی بر نخورديم.
اشپيگل: فکر می کنيد يک زمانی بشود خودتان در سينما اين فيلم را ببينيد؟
ستوده: با اينکه ما هر دو مان ممنوع الخروج هستيم قطعا يک زمانی اين فيلم را در خارج خواهيم ديد. اما برای من مهمتر از آن، اين است که «تاکسی» در ايران مجوز نمايش بگيرد و ما در اولين نمايش حضور داشته باشيم.
مصاحبه کنندگان: نسرين بصيری و ديتر بدنارتس
برگرفته از گویا نیوز
برگرفته از گویا نیوز
