دوستان ما بی هیچ جرم و خطایی در زندان اند. درست در حالی که دزدان صاحب نام و روبندگان آبرو و حیثیت ایرانیان آزادند و طلبکار. اگر دوستان ما آزاد نشوند، ما ناگزیر به راهی دیگر داخل خواهیم شد. این یک تهدید نیست. بل پای نهادن به راهی دیگر است. تهدید را کسی بر میز مطالبه می نهد که در طرازِ طرفِ مقابل باشد. ما کجا و تهدید کجا؟ اما همین ما، ( به سبک گویشِ رهبر) جان ناقابلی داریم و مختصر آبرویی!
می گویم: آهای ای دوستان ما، آقایان نعمتی، خوبان، احمدی راغب، محسن شجاع، ابراهیم پور، رضا ملک، و ای همه ی شاگردان محمد علی طاهری که در شنبه های اوین و دوشنبه ها ی دنا با ما همراه بودید و اکنون در زندان اید، بدانید که ما هماره در کنار شماییم و رنج شما خوبان را می فهمیم و به ایستادگی و پایداری تان غرور می ورزیم. مشت هایتان را وا کنید. چه می بینید؟ جز آزادی!؟
telegram.me/MohammadNoorizad
https://www.facebook.com/m.nourizad
محمد نوری زاد
