بازیِ بازندگان
معتقدم چه آمریکا به سوریه حمله بکند وچه نکند، بازنده ی اصلی فاجعه ای که در سوریه دست به دست می شود، جمهوری اسلامی ایران وشخص رهبراست.
پس بشاراسد چه؟ می گویم: بشاراسد مدتهاست که قافیه را باخته وبه تاریخ پیوسته.
ازهمان روزی که صدا وسیمای رهبری، ناجوانمردانه واژه ی ” تروریست ها” را به معترضان سوری الصاق فرمود، وازهمان روزی که رییس جمهورتازه وارد ما نیز، وپشت بندش دستگاه دیپلماسی وشخص وزیرخارجه اش نیزاین واژه ی ناجوانمردانه را ازمیان دولب مبارک خود بیرون دادند، باید اطمینان می یافتیم به بازندگی جمهوری اسلامی وشخص رهبری که وزارت خارجه بدون اشاره ی وی آب نمی نوشد.
حالا شما داستان پولها واسلحه هایی را که به اشاره ی شخص رهبر به سمت سوریه وبه اعماق جیب قاتلی به اسم بشاراسد گسیل شده، به کیفیتِ آن بازندگی مفرط اضافه بفرمایید.
اصلاً همین امروز اگردستگاه نیرنگ پردازی ونیرنگ پراکنیِ جناب ضرغامی با ضرب وشیپوراعلام کند: بشاراسد برتروریست ها پیروزشد، من حیران وسرگشته ی برقِ آن شادمانی ای هستم که ازبرپاییِ جشن پیروزی درخرابه ی ویرانی به اسم سوریه برمی جهد.
اگربازنده، ایرانِ رهبری باشد، پس پیروزِاین فاجعه کیست؟ می گویم: اسراییل. بخاطراین که مثل شازده ها وکارفرماها برصندلیِ راحتی اش لمید وهوشمندانه ما را وپول واسلحه ی ما را به سمت سوریه گسیل فرمود تا ما بدست خود، وپخمه ی بخت برگشته ای چون بشاراسد، سوریه را ازآبادی وآبادانی وپول واسلحه تهی کنیم وخیال او را تا چهل سال بعد به آرامشی عمیق فرو فرستیم.
محمد نوری زاد چهاردهم شهریور سال نود ودو
