چندین زندانی سیاسی زندان رجایی‌شهر کرج برای اعتراض به تحرکات مدیریت این زندان در آزاد گذاشتن دست برخی زندانیان در تهدید و آزار زندانیان سیاسی، اعتصاب غذا کرده‌اند.
سعید رضوی فقیه، سعید مدنی، جعفر اقدامی، بهزاد عربگل و کامران ایازی، اعتصاب غذای نامحدود کرده‌اند. آن‌ها از مسئولان زندان خواسته‌اند تا حمله‌کنندگان به زندانیان سیاسی را از سالن زندانیان عقیدتی و سیاسی خارج کنند.
ظهر روز هفتم آذر ماه، دو زندانی دارای سابقه درگیری و شرارت که دوران محکومیت خود را در سالن ١٢ بند چهار زندان رجایی‌شهر می‌گذرانند، ضمن تهدید و ارعاب گروهی از زندانیان سیاسی، با چاقو به آن‌ها حمله کردند و آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار دادند.
این اتفاق در حالی رخ داده است که مسئولان و مدیریت زندان رجایی شهر ، کمترین اقدام بازدارنده‌ای در این زمینه انجام نداده‌اند.
پیشتر همین زندانیان هشدار داده بودند عده‌ای از زندانیان جرائم خشن که مورد حمایت مدیریت و حفاظت اطلاعات زندان رجایی‌شهر هستند، با تهدید و حمله به زندانیان سیاسی و عقیدتی، تحت فشار قرار دادن آن‌ها را در دستور کار قرار داده‌اند.
چنین حوادثی در زندان‌های ایران بی‌سابقه نیست.
سیامک قادری، روزنامه‌نگاری که دوران محکومیتش را در بند ٣۵٠ زندان اوین گذرانده است و هم‌اکنون مقیم آمریکاست، درباره چنین حمله‌هایی به رادیو زمانه می‌گوید: «آن‌چه که در زندان رجایی‌شهر اتفاق افتاده – اگر نه عینا – سابقه مشخص در ماجراهای پس از ٨٨ دارد. دو مورد از این حمله‌ها، یکی حمله زندانیان جرائم مالی به زندانیان سیاسی در زمستان ٨٨ بود که در نهایت به تخلیه زندانیان عادی از بند ٣۵٠ انجامید و یک مورد در ٩ دی ماه ١٣٩٢ اتفاق افتاد که برای تحت فشار قرار دادن زندانیان سیاسی از زندانیان خاص، پروژه فشار به زندانیان سیاسی رقم خورد.»
قادری می‌گوید: «در دومین مورد که زندانیان سیاسی، زندانیان بازیچه دست اطلاعات را از بند اخراج کردند، آن‌ها صرفا پس از عذرخواهی و تعهد به آرامش، موفق به بازگشت شدند. پس از آن نیز مقامات زندان عده‌ای از زندانیان سیاسی را از این بند به بندهای دیگر تبعید کردند.
بر اساس آن‌چه این زندانی سیاسی سابق روایت می‌کند، ناتوانی مسئولان زندان در کنترل داخلی بندهای سیاسی و عرف کلی این بندها که بر اساس آن مدیریت داخلی بر عهده خود زندانیان است، مقام‌های زندان را واداشته تا با چنین مکانیزم‌ها و دخالت‌هایی، زندانیان را کنترل کنند.
یکی از مهم‌ترین این دخالت‌ها اما حمله مستقیم گارد به بند ٣۵٠ اوین بود که به گفته سیامک قادری، در جریان حوادث پس از آن، مدیریت زندان تا حدی موفق به کنترل بند سیاسی و تبعید زندانیانی شد که هم‌اکنون سه تن از آن‌ها در میان اعتصاب‌کنندگان زندان رجایی‌شهر هستند.
سیامک قادری درباره زندان رجایی‌شهر هم می‌گوید: «رجایی‌شهر از ابتدا محل نگهداری زندانیان عمل‌گراتر سیاسی بوده است. طیفی از هواداران سازمان مجاهدین خلق، اعضای کومله و پژاک و گاه القاعده، وضعیت این زندان را پیچیده‌تر کرده است. اگرچه زندان رجایی‌شهر از ابتدا به یک قلعه تحت کنترل زندانیان اشتهار داشته، ولی وجود زندانیان سیاسی باسابقه در این زندان در دوره‌های مختلف، به نوعی کنترل آن را برای زندانبانان سخت کرده است. با توجه به این موضوع می‌توان گفت زندانبان‌ها این‌بار برای کنترل جدی‌تر زندان رجایی‌شهر عزم خود را جزم کرده‌اند. آن‌ها قصد دارند با ایجاد اختلاف در میان زندانیان به این مهم دست یابند.»
باز گذاشتن دست برخی زندانیان خاص، انتقال مواد مخدر و قرص‌های روان‌گردان از طریق این زندانیان و حمایت از آن‌ها در درگیری‌های درون بند که در مواقع عادی منجر به برخورد شدید با اختلال‌گران می‌شود را می‌توان از جمله سیاست‌های مسئولان زندان رجایی‌شهر دانست. بر اساس صحبت‌های سیامک قادری، نکته مهم در این ماجرا این است که با توجه به سوابق تاریخی چنین اتفاق‌هایی، زندانیان سیاسی بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرند، مگر آن‌که رسانه‌های مستقل و نهادهای حقوق بشری، چنین مواردی را مصداق نقض حقوق زندانیان سیاسی تلقی کرده و آن را محکوم کنند.
رادیو زمانه
رادیو زمانه
