سبزینه‌های جنگل
باور نمی‌کنند
باران ِ مهربان ِ نگاهت را
بر برگ برگ ِ من.
من، تازه می‌شوم
چون آب، در روایت ِ یک چشمه، یک طلوع.
آن نسترن که بوی ترا دارد
می‌داند:
وقتی نگاه ِ تو می‌بارد
من، تازه می‌شوم.
وقتی تو نیستی
وقتی
باران ِ مهربان ِنگاهت نیست
تنها صدای توست که می‌بارد
اینجا
بر دلم.
