به خاطره ی مُعطر ِعزیز ِشورانگیزم: اسماعیل خویی

 

رضا مقصدی

              اشکم مرا یاری نخواهد کرد، می دانم .

                                                 به خاطره ی مُعطر ِعزیز ِشورانگیزم:

  اسماعیل خویی 

                 

                  وقتی سفر می کردم از دیروز

                  - دیروزِدیرینه ـ 

    تا لحظه های سبز ِ"اسماعیل".

   شعری به شکلِ یک غزل،تا انتهای راه-

   همراه ِجانم بود . 

                میخانه های شهررا شاداب می دیدم .   .

 شورِجوانی های من ، رنگ ِ شمالم بود.

 

درواژگان ِنرم ِدریا وارِزیبایش

سرمستی ِزایش

سرشاری ِجان ِزُلالم بود.

 

این لحظه، بهترمی توانم گفت:

درروزگارانی که آتش،دردلم رنگین کمانی داشت

واندیشه های ناب ِرویایی -

آهسته وُپیوسته ، درمن، گام های تازه برمی داشت –

با شعر ِشورانگیز ِشیدایش

منزل به منزل،عشق را آوازها خواندم .

درسبزه زارِسوز ِهرسازی

سرمست ترازپیش،می راندم .

 

اینک من وُدنباله های درد ِدیرینه.

اینک من وُغمگینی ِشبهای آیینه.

 

اشکم مرا یاری نخواهد کرد،می دانم.

اما بدان !

! ای عاشق ِجاری

ای گوهرِزیبای ِگویایِ خُراسانی !

رنگین،غزلهای ترا هربارمی خوانم-

چون ابرهای سرزمینِ "گیل"-

             یکباره ،می بارم .