به پیش اهل جهان محترم بود آنکس // که داشت از دل و جان احترام آزادی



دوشنبه، مرداد ۰۴، ۱۴۰۰

درین کابوس / مرا بنواز‌ ای رنگین‌ترین آواز! رضا مقصدی

 چه باید گفت با جانان؟

چه باید گفت با باران ِ سیلا سیل؟

چه باید گفت با خَیلِ خراب ِ خانه بر دوشان ِ خوزستان؟

و یا آن شهر وُ دیگر، شهر.

*



کدامین دست، باید از سرود ِ سرد ِ چشم ِ کودکان ِ درد بنویسد؟

و یا از زاری وُ بیزاریِ آن مادران ِ پای، تا سَر، گِل.

و غمگین‌خوان‌ترین مردان ِدریاوار ِ خونین‌دل.

کدامین چشم، باید تا بگرید بر چنین افسوس؟

کدامین خشم باید تا فروریزانَد، از بنیاد -

دریغ وُ درد وُ شیون را

درین کابوس.

*

چراغی در فراسوی دلم افروختم در این شب ِ تاریک.

که ره را از مسیر ِ چاه، بشناسم.

و جا پای ِ قدم‌های ترا ‌ای آه ِ بی‌پایان!

ازین ویران‌سرا تا سرزمینِ ماه، بشناسم.

و بنوازم تمام ِ آرزوهای درخشان را -

که با ما همچنان با مهربانی، دوستی دارند.

*

مرا بنواز ‌ای دنیای شاد ِ شعر ِ شورانگیز!

که با من با سلام ِ چشم‌های دختر ِعاشق، گذر کردی.

مرا بنواز ‌ای رنگین‌ترین آواز!

اگر چه چشم ِ غمگینِ مرا همواره، تَر کردی.