به مناسبت سی ام شهریور سالروز تولد شادروان فریدون مشیری
ما همان جمع پراکنده
موج، مي آمد، چون كوه و به ساحل مي خورد!
از دل تيره امواج بلند آوا، / كه غريقي را در خويش فرو مي برد،
و غريوش را با مشت فرو مي كشت،
نعره اي خسته و خونين، بشريت را، / به كمك مي طلبيد:
ــ « ... آي آدم ها ... » / « آي آدم ها ... »
ما شنیدیم و به یاری نشتابیدیم...
در پي آن همه خون، كه بر اين خاك چكيد،
ننگ مان باد اين جان! / شرم مان باد اين نان!
ما نشستيم و تماشا كرديم...
