به پیش اهل جهان محترم بود آنکس // که داشت از دل و جان احترام آزادی



شنبه، مرداد ۱۵، ۱۴۰۱

یادداشتی از زندان اوین، عالیه مطلب‌زاده و نرگس محمدی

 
نامکان قرچک!

نامکان قرچک صرفا نام یک زندان برای نگهداری محکومین و متهمین زن نیست. قرچک بازنمای دیدگاه، اراده و عمل حکومت استبداد دینی علیه زن است. کم نیستند زنانی که نه به موجب رفتاری خلاف قوانین بلکه به دلیل اصرار بر حق پوشش، نگرش و زیست انسانی شان گرفتار این نامکان هولناک شده اند. کم نبودند ماموران و زندان بانانی که به آزادی زندانی از این زندان به منزلهٔ رهایی او از شرایط دشوار غبطه خورده و به دنبال راه نجاتی از آنجا بودند.

ما نیز از جمله زنانی بودیم که ماه ها این شرایط را تحمل کردیم و بخشی از مبارزات مان را براساس تجربه و همزیستی با زنان زندانی قرچک رقم زدیم. چون بر این باور بوده و هستیم که مبارزه علیه شرایط غیرانسانی قرچک مبارزه برای ممنوعیت حضور و تبعید زندانیان سیاسی عقیدتی که به منظور آزار آنها صورت میگرفت نبوده بلکه فراتر از آن منظور ما تعطیلی این زندان و مشکلات هزاران زنی ست که طی سال های گذشته به اجبار متحمل آن شرایط شده اند.

شرایطی که سختی و بدی هوای سوزناک و جهنمی آن، آلوده و غیرقابل شرب و حتی غیر قابل استحمام بودن آب، ساختمان سوله مانند، بدون نور طبیعی و جریان هوا فاضلاب و تاسیسات فرسوده و زیرساخت های نامناسب جهت زندگی انسان تنها بخشی از رنج فزآینده و پایان ناپذیر تحمیل شده بر جان تک تک زنان این زندان است.

بخش بزرگتر آن، نوع نگاه حکومت، مسئولان و حتی برخی از ماموران امنیتی، زندانبانان و کادر درمان است، که هیچ شان و هویت انسانی برای زنان زندانی قائل نبوده و آنها را مستحق هرگونه بدفتاری و توهین می دانند.

ما و بقیه زندانیان سیاسی در روز ۲۹ تیرماه ۱۴۰۱ بدون هیچگونه درخواست جابجایی بطور ناگهانی و غافلگیرانه از این زندان اخراج شدیم.

ما بخشی از روح و روان و جان و دلمان را در میان خواهرانمان در قرچک برجای گذاشتیم.حضور زندانیان سیاسی می توانست انعکاس صدای آن زنان بی صدا باشد و اخراج ما از آن زندان به منظور قطع آن صداست. ما سکوت در قبال شرایط سخت زنان در زندان قرچک را به ازای ترک آن نامکان را بر نمی تابیم، و همچنان به این باور داربم که زندان زنان قرچک ورامین باید تعطیل شود.

عالیه مطلب زاده - نرگس محمدی

۱۴ مرداد ۱۴۰۱

منبع: خبرنامه گویا