محمدرضا شفیعی كدكنی

بهار

از سیم‌خاردار‌، گذر کن تو چــون بهــار... تا بنگــــری که بلــخ تـــرا بوی جان دهد  

فــّر بهار بین که به آفــاق، جان دهـــد... هـــر بوته را هر آن‌چه سـزا دید آن دهد

پارینــــه آن‌چه باد خــزانی ربـــود و برد... آرد دهــد به صاحبــش و رایگـــــان دهد

سختم شگفت‌ آید ازین هوش سبز او... کز هرکه هرچه گم‌شده او‌را همان‌دهد

بر فرق کــوه سوده‌ی المــاس گسترد... دامــان دشت را ســـلب پرنیــــان دهـد

زان قطــــره‌های باران بر بــرگ بیـد بن... وقتی نسیــم بوسه بر آن مهربان دهـد

صــدها هـزار اختر تابان چکـد به خـاک... کافاقشــان نشان ز ره کهکـشان دهـد

آن‌جا‌که‌چهارفصل، بهار‌است ‌و‌چشم‌را... سـوی بهــشت پنجره‌ای بی‌کـران دهـد

نیلوفــر کــبود هنوز ، آسمــان صــفت... در خـاک مرو، ز ایــزد مهرت نشان دهد

شادا بهـار گنـجه و باکــو که جلـوه‌اش... راهـت به آستـــانـه‌ی پیـــرمغــان دهــد

از سیم‌خاردار‌، گذر کن تو چــون بهــار... تا بنگــــری که بلــخ تـــرا بوی جان دهد

زان سیــم خاردار دگــــر نیـــز برگـــذر... تا جلـوه‌ی خجنـــــد، بهاری جـوان دهد

اسفند 1358