آن قدر به دیوار زندان می‌کوبیدم که مشتم خونین می‌شد!

سارا شورد یکی از سه شهروند آمریکائی که به اتهام جاسوسی در ایران زندانی شده بود طی مقاله‌ای در روزنامه نیویورک تایمز، خواستار ممنوعیت حبس انفرادی در جهان شد. 

او در این مقاله تحت عنوان «شکنجه توسط تنهائی»، به شرح جزئیات فشارهای روانی که در سلول انفرادی بر او رفته پرداخته و نوشته است پس از آزادی متوجه شده که کنوانسیون منع شکنجه سازمان ملل متحد اشاره‌ای به این نوع حبس نمی کند.

سارا شورد همراه با دو آمریکائی دیگر، شین باوئر و جاشوا فتال در ۹ مرداد ۱۳۸۸ در منطقه مرزی ایران و کردستان عراق به اتهام ورود غیر قانونی به خاک ایران و جاسوسی بازداشت شده بود اما آنها همواره اتهام جاسوسی را رد کرده و گفتند که تنها برای کوهنوردی به کردستان عراق رفته بودند.

برخی نشریات آمریکائی نیز ایران را متهم کردند که این سه نفر را از داخل خاک عراق ربودند، سارا شورد در شهریور سال گذشته و جاشوا فتال و شین باوئر نیز یک سال بعد در مهرماه گذشته هر یک پس از پرداخت نیم میلیون دلار وثیقه از زندان آزاد شده و به آمریکا بازگشتند.

خانم شورد در مقاله نیویورک تایمز که روز پنجشنبه منتشر شد، نوشته است که از ۱۴ ماه حبس یعنی ۹۸۴۰ ساعتی که در زندان اوین بوده ۹۴۹۵ ساعت از آن در انفرادی بوده و عدم تماس با انسان دیگر موجب شده بود که او دچار خیالات شود و صدای پای اشباح را بشنود.

او افزوده :« نمی‌توان تصور کرد که در هنگام زندان چقدر انسان نیاز به تماس با دیگران دارد و از فرط تنهائی، گاه آن قدر به دیوار زندان می کوبیده که مشتش خونین و سرانجام بیهوش می شده است».

سارا شورد تأکید کرده که زندانیان زیادی در سراسر جهان در حبس انفرادی هستند و تعداد آنها تنها در آمریکا به حدود ۲۰ تا ۲۵ هزار نفر می رسد. همچنین او نوشته است که شکنجه تنها با کتک زدن نیست بلکه تنهائی های طولانی نیز بدون اثر فیزیکی تبعات روانی مخرب و بلند مدتی دارد و خود او هنوز دچار کابوس و بدخوابی است.

همچنین سارا شورد از سازمان ملل متحد خواسته است که حبس انفرادی را رفتاری «غیرانسانی» بداند و در کنوانسیون منع شکنجه قرار دهد و آمریکا نیز رهبری محو این نوع بازداشت را در جهان بر عهده گیرد.

منبع: صبح امروز