این جمله می‌تواند یک راهنما باشد؛ راهنما در برابر تمام پرسش‌هایی که وقتی اسم «سیستان‌وبلوچستان» می‌آید بر زبان‌ها جاری می‌شود. کافی است بگویید سفری به این خطه ایران داشته‌اید، آن‌هم با ماشین. فغان و فریاد بلند می‌شود. واقعا ؟ چطوری؟ جاده‌هایش خیلی خطرناک است؟ با بچه رفتید؟ اگر اتفاقی می‌افتاد چی؟
کاش پرسش‌کنندگان یک لحظه امان می‌دادند! کاش یک لحظه به یاد می‌آوردند چه فرقی هست بین شهرهای مختلف. همه‌جا کمبود هست. همه‌جا جاده‌های خراب و آسفالت‌نشده هست. همه‌جا هم ممکن است ماشین یا خود فرد دچار مشکل شود. همه‌جا ممکن است به‌جای دکتر متخصص مجبور باشید به یک دکتر عمومی جوان تازه‌فارغ‌التحصیل‌شده در یک بیمارستان با امکانات کم مراجعه کنید؛ چه در تهران و چه در گوشه‌ای دیگر از کشور. همه‌جا و هر لحظه ممکن است، شب در جاده‌ای باشید و نگران تمام‌شدن بنزین. هرجای ایران که باشید می‌توانید با نگرانی از نبودن آب و بنزین و امکانات رفاهی همراه باشید. هرچند کپرها و پیت‌های بنزین در کنار آنها آماده فروش است؛ یعنی اگر مشکلی پیدا کردید به‌زودی می‌توانید کپری پیدا کنید که به شما بنزین می‌فروشد، اما آب را به رایگان در اختیارتان قرار می‌دهد.
اما در کمتر جایی از ایران می‌توانید نوشابه‌ها، شکلات‌ها و خوراکی‌های معروف جهان را با قیمت بین هزارو 500 تا دو هزارتومان خریداری کنید. تجربه رفتن به منزل افرادی که نمی‌شناسید در کنار مردم خونگرم سیستان‌وبلوچستان در یادتان می‌ماند. رفتن به منزل‌هایی را که غذای محلی در اختیارتان قرار می‌دهند شاید فقط در روستاها و کپرهای سیستان‌وبلوچستان تجربه کنید. خرید از کودکانی را که یک تکه صدف را تبدیل به گردنبند کرده‌اند نیز در این خطه تجربه می‌کنید، البته اگر جایی دیگر آن را ندیده باشید. البته می‌توانید فراوان در جاده‌ها مأمور و ایستگاه ببینید که از شما سؤال‌وجواب می‌کنند. همین‌طور می‌توانید تعداد زیادی گردشگر ببینید که از کودکان سیستان‌وبلوچستان به‌مثابه تزئین‌کننده‌های عکسشان سوءاستفاده می‌کنند و در توییتر و اینستاگرام به این‌همه مهربانی خود پز می‌دهند.
مردم سیستان‌وبلوچستان را مدام قضاوت نکنید. تجربه ديدار از سيستان و بلوچستان را هرگز از دست ندهيد، شما آنجا مردمي خونگرم، مهربان و پذيرا مي‌بينيد. مردمي كه فارغ از محروميات دل بزرگي دارند و روي گشاده و دستاني پينه‌بسته!
گيسو فغفوري
