مریم طوسی، ستاره دوومیدانی زنان ایران:
«می‌گویند اینجا جای انتقاد نیست»
مریم طوسی از بر‌ترین دوندگان سرعت در آسیاست. او در رقابت‌های دو و میدانی قهرمانی آسیا در ژاپن ضمن صعود به فینال و شکستن رکورد ایران، تا آستانه کسب ورودی المپیک نیز پیش رفت.
این روز‌ها اما او نیز مثل مردان شاخص دو و میدانی ایران از نابه‌سامانی‌های موجود در این ورزش به شدت ناراضی است.
احسان حدادی چهره اول دو و میدانی ایران است. حدادی می‌گوید هرگز مانند امروز از ورزش خسته و دل‌زده نبوده است، زیرا «متاسفانه در دوومیدانی امروز، افرادی حضور دارند که ۴۰ سال است فقط حضور دارند و هیچ کاری انجام نداده‌اند.»
مریم طوسی هم می‌گوید که «ما فقط مربی، اردو، آرامش و امنیت شغلی می‌خواهیم.» البته باید شرایط برای دختر‌ها و پسر‌ها یکسان باشد. در این صورت دختران نیز پیشرفت می‌کنند.
سایر چهره‌های مطرح دو و میدانی ایران نیز ناراضی هستند. امین ابراهیم نیک‌فر که مقیم آمریکاست و کاملاً بیرون از دایره حمایت فدراسیون.
او که در ماه‌های اخیر به شدت مورد بی‌مهری مسئولین ورزش قرار گرفته بود، با تلاش شخصی‌اش موفق به کسب سهمیه المپیک شد.
او که در ماه‌های اخیر به شدت مورد بی‌مهری مسئولین ورزش قرار گرفته بود، با تلاش شخصی‌اش موفق به کسب سهمیه المپیک شد.
هادی سپهرزاد، قهرمان ده‌گانه آسیا، نیز با انتقاد از وضعیت موجود این رشته ورزشی در ایران می‌گوید: «همه سنگ خود را به سینه می‌زنند. حب و بغض دارند و در فکر ضربه زدن و کوبیدن دیگران‌اند. کسی در فکر درست کردن نیست. در جامعه دوومیدانی همه دارند همدیگر را می‌کوبند.»
مریم طوسی اما عقیده دارد که مشکلات بانوان دوومیدانی‌کار در ایران، ۱۰۰ برابر مشکلات مردان است.
جالب آن که تمام این اتفاقات در ورزشی رخ می‌دهد که پیش‌کسوتانش زمام امور ورزش ایران را برعهده داشته و دارند.
«قرارداد می‌بندیم، اما مجانی می‌دویم»
مریم طوسی می‌گوید به عنوان ورزشکار حرفه‌ای، سه سال است که باشگاهی ندارد. فقط اسمش را در تیم‌ها رد می‌کند تا مسابقه بدهد.
«در ورزش بانوان هیچ حمایت و پولی نیست. زمانی که می‌خواهم یک کفش برای خودم بخرم، باید از خارج سفارش بدهم. هزینه کمی نیست، چگونه باید این پول را به دست بیاورم؟»
این دونده دوی سرعت تاکید می‌کند که آن قدر قرارداد بسته‌اند و پول نگرفته‌اند و مجانی دویده‌اند که دیگر با باشگاه فعالیت نمی‌کند.
خانواده‌اش حامی فعالیت حرفه‌ای او هستند. همیشه از او می‌پرسند که این چه ورزشی است که در آن فعالیت می‌کنی؟ اما او در پاسخ فقط می‌گوید: «دوومیدانی را دوست دارم».
مریم طوسی که بخت زیادی برای کسب سهمیه المپیک در دوهای ۱۰۰ و ۲۰۰ متر دارد، می‌گوید: «زندگی من این ورزش است، اما هیچ آینده‌ای ندارم. از درسم عقب افتادم و اگر دچار آسیب‌دیدگی شوم، تمام خواهم شد. مربی که نداریم. در ایران مربی مرد هم نمی‌تواند با بانوان کار کند و مربیان زن هم آن قدر سرشان شلوغ است که وقت کم می‌آورند.»
با این همه بی‌امکاناتی ما به اینجا رسیده‌ایم. من در قهرمانی آسیا می‌توانستم به راحتی مدال نقره ۱۰۰ متر و طلای ۲۰۰ متر را بگیرم. اگر مربی بالای سرم بود و اشکالاتم را گوشزد می‌کرد، قهرمان می‌شدم.
طوسی در رقابت‌های قهرمانی آسیا نیز با حاشیه‌های فراوانی روبرو بوده است. «وقتی که من از گروه خودم صعود کردم، نفر اول بودم. آن قدر خوشحال بودم که وقتی به طرف مسئولان بازگشتم انتظار انگیزه یا اعتماد به نفس داشتم، اما یکی از آقایان دست‌اندرکار آمد جلو و به من گفت که چه (دارویی) خورده بودی؟ چه چیزی زده بودی؟»
این در حالی است که فقط یک هفته پیش از آن، جواب تست دوپینگ طوسی نغو شده بود، اما آن مسئول نمی‌دانست.
پرسش اینجاست که چرا چنین افرادی با هزینه‌های گزاف، به عنوان همراه و مسئول به رقابت‌های برون‌مرزی اعزام می‌شوند؟
