دل ام دریای خونه مومیائی
غم ام یک کهکشونه مومیائی
به میهن جای سالم مونده باشه
گمونم آسمونه مومیائی
نه والّا، آسمونش هم سیاهه
که دود و ریزگردش هم گواهه
چنون نحسی گرفته این فضارو
که ملت در هوای عهد شاهه
هوا نکبت نشونه مومیائی
ببین آزادگی اینجا اسیره
ببین دریاچه ها اینجا کویره
ببین خرچنگ مفلوکی در اینجا
نشسته جای اون خورشید و شیره
چه بد شکل و شگونه مومیائی
وطن غرق بلا، غرق بلا شد
که خالی از مس و نفت و طلا شد
همه دار و ندار ما روونه
به بیروت و دمشق و کربلا شد
عجب بره کشونه مومیائی
ز «ای ایران» پریشونتر نمونده
به «مرز پر گهر»، گوهر نمونده
سرودی هست و میخوانیم اما
بغیر از آه و چشم تر نمونده
دلا مرثیه خونه مومیائی
حسن لاته ببین حالا وزیره
عموی همسرش اینجا سفیره
سپاهی قلدر آدمکش دزد
!همه ژستاش رضا شاه کبیره
زمونه واژگونه مومیائی
فلان شیخ ادعای رهبری کرد
یکیشون دعوی پیغمبری کرد
تو اینهارو به سر کوبیدی اما
!ولیعهد تو اینها را جری کرد
ولی حالا بمونه، مومیائی
دلم دریای خونه مومیائی
ببین اشکم روونه مومیائی
امید ما که سه کردیم و رفتیم
همین نسل جوونه مومیائی
همین نسل جوونه مومیائی
-------
هادی خرسندی. ۱۱ اردیبهشت ۹۷
