یادداشت شماره ۴۰۷ ـ هوشنگ طالع
آن‌چه امروز به عنوان « دبه » یا « زیاده‌خواهی » از آن نام برده می‌شود
به جرات می‌توان گفت که مسایل پشت پرده‌ی
گفت‌وگوهای هسته‌ای که آقای دکتر علی‌اکبر صالحی آن را « دبه
» از سوی آمریکا می‌نامد و آقای وزیر امورخارجه و زیردستانش از آن به عنوان «
زیاده‌خواهی » نام می‌برند ، چیزی نیست جز تعهدات دولت روحانی در برابر 1 + 5 (
یا به سخن درست‌تر آمریکا ـ اسرائیل) .
اکنون ، پس از سخنان آمانو و تاکید غربیان
بر گفته‌های وی ، روشن می‌گردد که چرا علی‌رغم دستور رهبر جمهوری اسلامی ، دولت
یازدهم از انتشار گزاره ( فکت‌شیت ) جمهوری اسلامی خودداری کرد . زیرا در آن صورت
آشکار می‌شد ، آن‌چه امروز به عنوان « دبه » یا « زیاده‌خواهی » از آن نام برده می‌شود
، مواردی‌اند که به گونه‌ی سرراست یا ضمنی از سوی دولت روحانی ـ ظریف پذیرفته شده‌اند
. از جمله تعهد تصویب قرارداد الحاقی در مجلس شورای اسلامی و در تلو آن بازرسی از پایگاه‌های
نظامی و نیز گفت‌وگو یا درحقیقت « بازجویی » از بالاترین مقام‌های کشور از سوی
بازرسان ( بخوان جاسوسان ) کارگزاری بین‌‌المللی اتمی . در این راستا می‌توان
کوشش برای تسخیر مجلس آینده از سوی دولتیان را با مهره‌چینی‌های پیاپی ، ارزیابی
کرد .
این دولت کشور را به سوی بردگی سوق می‌دهد
. مسئولان کشور باید تکلیف خود را با این روند در برابر نسل حاضر و آیندگان روشن
کنند .
دوشنبه 11 خردادماه 1394 ـ هوشنگ طالع
